ProgressionAlbum

Zwaar geïnspireerd door de jazzrock van onder anderen John McLaughlin en zijn Mahavishnu Orchestra richt gitarist Harri Nokso in 1976 de formatie Progression op. Echt Finland op z’n grondvesten laten schudden is er niet bij, want na het maken van een demo-cassette en het doen van een paar optredens gaat de band alweer roemloos de vergetelheid in. Een dikke twintig jaar later herstart Nokso het project en gaat met een totaal nieuwe bezetting aan de slag. In 2007 verschijnt dan eindelijk de debuut-cd van de band, “The Dream Of Cecilia”. Drie jaar later wordt begonnen aan een opvolger, maar de opnamen die tot dan toe zijn gemaakt belanden helaas op de plank. Het zal vijf jaar duren voordat deze met wederom een aantal bezettingswisselingen afgemaakt worden. “Noxologic” heet de nieuwe schijf. De zeven reguliere nummers duren samen ongeveer een half uurtje en daarom zijn er ook vier live-uitvoeringen van eerdere nummers aan het album toegevoegd. Al met al maakt deze samenstelling “Noxologic” best wel tot een archief-achtig album. Vergis je echter niet: dit is in al z’n facetten een gewoon, hedendaags product.

Harri Nokso mag er trots op zijn dat hij Jan-Olof Strandberg heeft weten te strikken voor de band. De man behoort namelijk tot de betere bassisten van Scandinavië en dat zeg ik ongegeneerd. Met zijn zoevende spel is hij al velen tot dienst geweest, waarvan binnen progkringen Paidarion de meest welluidende naam is. Drummer Kimmo Pörsti, die bij Progression eerst nog uitsluitend percussionist was, speelt ook in Paidarion evenals Otso Pakarinen, de toetsenist. Om het Paidarion-gehalte nog meer aan te dikken: de tweede gitarist van de band, Jaan Jaanson, is ex-Paidarion.  Progression mag dan voor twee derde Paidarion-gerelateerd zijn, het enige zinnige dat je daarvan kan zeggen is dat Harri Nokso z’n mannetjes goed weet te rekruteren. Nee, Progression is Progression, Paidarion is Paidarion…

Het ligt dan ook in de lijn der verwachtingen dat gitarist Nokso en zijn vioolspelende bandmakker Jussi Matti Haavisto hun neus het hardst tegen het raam hebben geduwd. Voor liefhebbers van instrumentale jazzrock waarin gitaar en viool op de voorgrond staan, heeft Progression in het algemeen en “Noxologic” in het bijzonder dan ook heel wat aangenaams in petto. Wel is het een beetje jammer dat de nummers nogal inwisselbaar zijn. Daarbij komt dat de echte punch niet wordt gemaakt, zodat we het voor het overgrote deel moeten hebben van de uitvoeringen en dat die bovengemiddeld goed zijn, is iets dat je mag aannemen.

Noteert u maar; de flitsende gitaarsolo in Kickstarter, de sierlijke vioolpartijen van Not Groove, het subtiele toetsenspel waar elk nummer mee vol zit, de synchrone loopjes van basgitaar en viool in het Oosters aandoende Asia en de prettige invullingen van de ritmesectie. In het titelnummer brengt de band z’n meest melodieuze kant naar voren en The Arcosanti Pork Ritual kenmerkt zich door een iets ingetogener mood die tegen het eind dreigt te ontaarden in een stuk psychedelica, maar dat gelukkig net niet doet.

“Noxologic” behoort voor zover ik heb meegemaakt tot de weinige cd’s waar de bonustracks van toegevoegde waarde zijn. De intense, meer flamboyante  manier waarop gespeeld wordt is eigenlijk een beetje jaloersmakend ten opzichte van de eerdere nummers. Misschien heeft het er niks mee te maken maar in drie nummers blijft de viool achterwege. Ik denk dat “Noxologic” beter af was geweest als de viool wat vaker in het velours was gebleven. Neemt echter niet weg dat dit een prima album is, naar mijn mening.

Dick van der Heijde