Project AlcazarAlbum

De progmetal van de jaren ‘80 en ‘90 kenmerkt zich door een soort luchthartigheid. Het is vaak muziek die losjes klinkt en waarbij spelplezier en virtuositeit belangrijker zijn dan het vestigen van een dreigende sfeer. Zo af en toe hoor je nog progmetal met eenzelfde soort vlotheid. Project Alcazar is zo’n prettige uitzondering.

De muziek op “Lost in Centralia” doet in elk geval denken aan de muziek van Liquid Tension Experiment en Yngwie Malmsteen. Zo wordt op dit album eveneens jaren ‘80 metal vermengd met een flinke dot symfo. Hoewel deze stijl vaker wordt gehanteerd, is het lastig de balans tussen beide elementen juist te krijgen. Op deze plaat wordt daarentegen een mooi midden gevonden. De arrangementen klinken hierdoor opgewekt en zomers. Overdreven bombast en geforceerd theater bevat deze muziek niet, hetgeen wellicht deels  te danken is aan oud-Fates Warning drummer Mark Zonder. Hij weet immers zondermeer strakke ritmes uit zijn mauw te schudden. Dit kadert de composities die vervolgens als audiosnoep wegluisteren.

Zo begint Beneath A Scartlet Sky met een mysterieuze synthesizermelodie, waarna de band de tijd neemt om de spanning op te bouwen. Drums tikken aanvankelijk rustig mee. Een toetsendraaikolk verhoogt de spanning totdat de gitaren het stokje overnemen om  een uitbundige climax te verzorgen. Stranger Ava bevat vervolgens strakke baslijnen en golvende gitaarpartijen. Opbeurende klanken overtuigen vanwege het aangename, stapvoetse-tempo. De hobbelende structuur van het nummer geeft zo de weg vrij voor uitbundige gitaarklanken. Een aangenaam rustpunt! Ocam’s Razor kent daarentegen een opgejaagd ritme dat uiteindelijk leidt tot een fijne interactie tussen jazzy toetsenwerk en gierende gitaarklanken. Na een luchtig tussenstuk eindigt het nummer met een extatische solo waar de symfonisch kant van het bandgeluid plezierig naar voren komt.

Hoewel het album door dit soort goed uitgewerkte nummers nergens inzakt, laat het ook geen blijvende indruk achter. Wellicht komt dit door het prentachtige karakter van de muziek. Hoewel aangenaam, zijn de composities vaak voorspelbaar en bovendien ontbreken opvallende zijstappen of kwinkslagen. Tevens komt toch het gevoel naar boven dat we hier met een stijloefening van doen hebben. De muziek mist met andere woorden een eigen gezicht. Dat laat echter onverlet dat dit album goed in elkaar steekt en dat het welhaast klassieke progmetal geluid vermakelijk is.

Over het geheel genomen is “Lost In Centralia” kortom een genietbare plaat vol met ongedwongen progmetal. De strakke composities weten de aandacht vast te houden, maar helaas is deze plaat bijwijlen wat kleurloos. Als tussendoortje is het wel geslaagd.