Project PatchworkAlbum

Project: Patchwork komt met de opvolger van het succesvolle debuut “Tales From A Hidden Dream”. De man achter PP, Gerd Albers, deed er voor dit debuut acht jaar over. Voor de opvolger,

“Re|Flection” was er nog geen drie jaar nodig, waarbij ik nu al verklap, dat de kwaliteit er niet onder geleden heeft: De complete inhoud van het schijfje verhuist naar mijn ‘zuinig bewaren database’ en dat gebeurt niet elke dag.

“Re|Flection” is geen echt conceptalbum. Gerd Albers liet zich inspireren door persoonlijke/maatschappelijke of politieke gebeurtenissen.

Het aantal muzikanten, dat hier Patchworkers(!) wordt genoemd, is in aantal ten opzichte van het debuut wel stukken minder, maar dat zijn er altijd nog 21 en dat is mede ook de oorzaak van het zeer gevarieerd geluid dat ook op Re|Flection weer te horen is: de verschillende referenties zijn dan ook niet van de lucht. Immers, zo veel verschillende muzikanten maakt de muziek van deze lappendeken lastig te duiden, mede omdat een aantal Patchworkers ook hebben meegeschreven aan de composities. De proglezer ontwaart in de line-up de ‘fine fleur’ uit de Duitse prog, maar valt ook de naam van John Mitchell (Lonely Robot) op.

Is de overvloed (of daardoor gebrek) aan (referentie)duiding dan zo’n probleem? Uw recensent ziet eigenlijk alleen maar voordelen: door de gevarieerdheid verslapt de aandacht geen moment en blijft het genieten van sterke composities, waarbinnen de afwisseling ook niet van de lucht is.

Wat ook gebleven is op dit nieuwe schijfje: het geweldige gitaarwerk en de combinatie met folk-invloeden. Nu ben ik zelf niet zo’n folk-liefhebber, maar in de opzet bij PP werkt dit uitstekend als contrast bij de gitaaruitbarstingen die vrijwel altijd volgen.

Een voorbeeld hiervan is al direct bij de start van het album te vinden: (P)re|flection is de intro met een mooi, romantisch thema op toetsen, gevolgd door Struggle And Agony, dat start met het zoeken op een middengolf radio, zoals we dat kennen van Pink Floyd/Roger Waters. Hierbij zijn we duidelijk op het verkeerde been gezet, want volkomen onverwacht doorklieft een snerpende gitaar (John Mitchell!) de atmosfeer met het voorheen zo ontroerend klinkende thema en rockt het geheel de pan uit. Dit soort momenten brengt de luisteraar op het puntje van zijn stoel. Er wordt vervolgens gas teruggenomen en er volgt een folk/middeleeuws aandoend stukje dat weer gevolgd wordt door een herhaling van voorgaande thema’s met briljant rockend gitaarwerk: een rollercoaster en een feest voor de oortjes!

Deze aanpak lijkt het kenmerk te worden van PP: composities met zeggingskracht en afwisseling die de luisteraar geboeid houden. Ook track 3, Yearning For Confraternity, blijkt een rollercoaster: Een fraaie intro met briljant gitaarwerk door Markus Steffen, gas terug interlude, spanningsbouw met toetsen en gitaar en weer vol gas, waarbij afleiding of verveling geen kans krijgt.

Het zijn niet uitsluitend de gitaarliefhebbers die bediend worden. De uitgebreide bezetting doet rijk en vol aan en laat ruimte voor een prachtige sax op Fear Of Loss met vocalen die aan Camel met zang van Peter Gabriel doen denken.

Het is niet te doen om alle invloeden te duiden; laten we het er maar op houden dat Project: Patchwork door de uitmuntende combinatie van stijlen vooral klinkt als… Project: Patchwork.

Samenvattend kan in elk geval worden gesteld, dat “Re|Flection” weer een uitstekend album geworden is, dat van A tot Z weet te boeien door sterke, afwisselende composities en door de uitgekiende hoeveelheid stijlen veel liefhebbers zal aanspreken.

Clemens Leunisse