Wanneer je de woorden “Achterhoek” en “muziek” met elkaar associeert, zal bij het overgrote deel van de mensen de band Normaal uit de koker komen rollen. Deze dialectrockers zijn onlosmakelijk met genoemde streek verbonden. Het afgelopen jaar zijn Jolink en consorten met pensioen gegaan, dus is het zaak dat er een opvolger opstaat. Het is jammer dat de muziek van Projection waarschijnlijk niet bij het grote publiek gaat aanslaan in de mate waarin de muziek van Normaal dat deed, want de band laat met het debuutalbum “Realitivity” iets bijzonder fraais op de wereld los. Voor de liefhebbers van symfonische rock en aanverwante muziekstromingen (en ik ga ervan uit dat u dat bent, anders las u dit niet) is dit wel een band om in de gaten te houden.
De band is jarenlang actief geweest in het covercircuit, maar vond het in 2015 blijkbaar tijd om met eigen werk op de proppen te komen. Ik weet niet hoe lang deze heren covers hebben gespeeld, maar ik zou bijna de euvele moed willen opbrengen om dit tijdverspilling te noemen. En wel omdat “Realitivity” een ontzettend goede plaat is! De keuze om voor zelfgeschreven nummers te gaan, is wat mij betreft een hele goede.
Het begint al als na een korte intro – via een overgang met het verschrikkelijke geluid van een elektronische wekker – het eerste nummer Running Through Time aftrapt. Het nummer is werkelijk een heerlijke uptempo rocker met flitsend gitaarwerk en lekker snelle drumpartijen. Echt een ge-wel-di-ge album-opener zoals je niet vaak hoort. Het is een nummer dat je direct bij de kladden grijpt en niet meer loslaat. Formidabel! Het album is als het ware cyclisch opgesteld en eindigt zoals het begint. Op de achterzijde van de cd-hoes staat Running Through Time weer opnieuw vermeld (dungedrukt, dat wel) na het afsluitende On (Again). Deze track is zo lekker, dat de cd wat mij betreft wel op repeat mag.
Maar ook de rest van het album is gewoon ontzettend goed. Het handelt over verschillende emoties die je in het leven ervaart, maar meer nog over het leven zelf. Het is het verhaal van de bandleden zelf, maar kan ook zeker betrekking hebben op de luisteraar. De muziek is avontuurlijk en past goed bij de stemming waar het betreffende nummer betrekking op heeft. Het is een lekker stevige plaat dat een beetje naar prog metal neigt, maar het bevat voldoende symfonische elementen om het ook voor de liefhebber van minder harde prog interessant te maken. Bij de hardere stukken komen namen als Queensrÿche en Dream Theater boven drijven, maar ook de muziek van bijvoorbeeld Sylvan is een goed referentiekader. Zo bevat het spannende Hypocrite naar het einde toe een heftig muzikaal stuk met op de achtergrond een pittig gesprek (of is het een monoloog?), hetgeen deze vergelijking oproept.
Het album is behoorlijk gitaar georiënteerd, maar het gaat te ver om te zeggen dat gitarist Frank van Eerden hier de grote man is. Zo zorgt toetsenist Peter Pampiermole met smaakvol spel voor een mooie inkleuring van de nummers, maar laat hij op Numb en Overload een paar lekkere solo’s horen. Ook de ritmesectie levert uitstekend werk af; bassist Jürgen ten Have zorgt voor een zeer solide basis, terwijl drummer Richard Immink alles superstrak dichttimmert en bovendien ook nog een aantal lekkere tempoversnellingen laat horen. Voeg daarbij dat we hier vier vocalisten aan het werk hebben en we kunnen constateren dat we hier te maken hebben met een echte groepsplaat. De leadzang wordt gedeeld door Frank van Eerden en Richard Immink, maar we horen erg veel meerstemmige koortjes, zodat iedereen zijn vocale bijdrage heeft. De zang is niet hemelbestormend, maar ook zeker niet slecht.
Zoals vermeld laat “Realitivity” een aantal emoties in een muzikale omlijsting horen. Een zekere mate van vertwijfeling kan de luisteraar hier niet ontgaan, maar uiteindelijk besluit het album met het lichte Off: A New Beginning en het euforische On (Again) waardoor we gelukkig de indruk krijgen dat alles toch op zijn pootjes terecht kan komen.
Projection levert met “Realitivity” werkelijk een uitstekend debuutalbum af en als de vier heren dit niveau op volgende albums ook kunnen volhouden, kunnen we wel eens te maken hebben met een nieuwe ster aan het Nederlandse prog firmament. Een tipje aan de heren: volgende keer niet meer zo laat in het jaar met een album komen, want hierdoor heb ik hem niet in mijn jaarlijst op kunnen nemen.
Ralph Uffing