Prospekt is een tamelijk nieuwe Britse band die zich bezig houdt met technische progmetal of zo je wilt, progressieve powermetal. In 2013 verschijnt hun debuutalbum “The Colourless Sunrise”, waarna de bezetting flink op de schop gaat. Zanger/toetsenist Richard Marshall verlaat de groep en wordt vervangen door zowel een aparte zanger als een toetsenist, respectievelijk Michael Morris en Rox Capriotti. De band die verder bestaat uit gitarist Lee Luland, bassist Phil Wicker en drummer Blake Richardson werkt hard aan een nieuwe cd en per 21 juli 2017 ligt het hier besproken “The Illuminated Sky” in de schappen. De meningen over de band zijn nogal verdeeld en daarom is het misschien niet onaardig om eens te kijken in hoeverre dit nieuwe album bij mij als matig liefhebber van het genre de botten laat rammelen.
Elke keer als ik “The Illuminated Sky” beluister word ik bedolven onder een lading riffs en
solo’s van de gitaar. Luland is een pijlsnelle gitarist en zijn partners in crime op basgitaar en drums weten hem feilloos te volgen. Het is razend knap allemaal, maar ik word er ongelofelijk hyper van. De indeling van de nummers op het album zie ik een beetje als fases hoewel het hoesje daar nergens over rept.
De eerste fase van de plaat is onverbiddelijk. Na het prachtige instrumentale openingsnummer Ex Nihilo waar sterke riffs en orkestrale bombast elkaars hand vasthouden, dendert de band een kwartier lang over je heen met eerst het titelnummer en daarna het vurige Titan. Ik vraag me echt af waarom het zo gehaast moet. Wat ook niet meehelpt is het feit dat de stem van Morris ondanks zijn flexibiliteit toch wat geknepen klinkt in het hoog. Je zou hem ‘adembenemend goed’ kunnen noemen.
De tweede fase zou ik willen aangrijpen om aan te geven dat van het stel toetsenist Capriotti het minst een druktemaker is. Zijn invullingen zijn vrij akkoordmatig en geven de muziek bijna altijd een symfonische gloed. De mooiste momenten wat mij betreft zijn die waar hij pianopartijen door de muziek heen sprenkelt, zoals in het Symphony X-achtige Beneath Enriya of tijdens de break in het daverende In The Shadow Of Earth. Dat laatste nummer heeft trouwens hetzelfde opjuttende karakter dat Nightwish zo sterk maakt op hun “Wishmaster”-cd. Ik ga er plat voor. Een ander noemenswaardig item is de gitaarsolo van gastmuzikant Greg Howe in Alien Makers Of Discord en zo blijkt steeds meer dat dit album beslist z’n genietbare momenten heeft.
De laatste drie nummers zijn stuk voor stuk beter dan de overige. Je kan er op wachten. Het heftige Cosmic Emissary kent duizelingwekkende toonladderacrobatiek á lá Malmsteen en Akaibara is een zinderende ballade die met afstand het beste is wat Prospekt mij op het melodieuze en gevoelsmatige vlak te bieden heeft. Met het epische Where Masters Fall sluit het album op bekende wijze in stijl af. Het is bombastisch, veelal pittig maar er zitten toch ook enkele rustpuntjes in.
Voor mij is het maken van deze recensie een zware bevalling geweest. Ik heb dan ook een haat-liefde verhouding overgehouden aan de beluistering van “The Illuminated Sky”. Ik kan met de beste wil van de wereld de muziek niet goed verdragen, zeker als de band gas geeft. Toch ben ik ervan overtuigd dat het album de nodige harten bij deze of gene doet ophalen.
Dick van der Heijde