Begin jaren ’70 speelden veelal de Engelse symfonische bands een sleutelrol in het progressieve rockgenre. Namen als Pink Floyd, Genesis en Yes waren natuurlijk de toppers die het Europese continent in de greep hielden met pure, onvervalste symfonische rock. Aan de overkant van de grote plas werden geen soortgelijke zwaargewichten aangetroffen. Het was juist daarom dat genoemde bands ook enorm furore in Amerika maakten, vooraf gegaan natuurlijk door baanbreker The Beatles. Toch zou zich begin jaren ’70 in het middenwesten van Amerika een band ontwikkelen die grote naam zou maken, om zelfs anno 2003 nog steeds actief te zijn. De naam van de band werd ontleend aan de staat waar zij allen vandaan kwamen: “Kansas”. Voordat Kansas werkelijk doorbrak in zowel Amerika als Europa zijn er toch enkele jaren van voorbereiding en overbrugging geweest en met name het zoeken naar de juiste formule. En dit alles in de jaren 1971 tot 1973. Onder de naam Proto-Kaw, om verwarring met de huidige Kansas te voorkomen, is een groot deel van de muziek uit die periode nu op cd uitgebracht.
Kansas (want zo blijf ik de band toch noemen) bracht composities voort die kenmerkend zijn voor de muziek die zij tot op heden nog steeds maakt. Vaak verwarrende, ongrijpbare nummers die gerijpt zijn in een Engelse symfonische muziekcultuur. Ook herkenbaar zijn de invloeden die Kansas onderweg meenam van bands als Chicago, King Crimson en Frank Zappa and the Mothers of Invention. Niet alleen week Kansas af in het aantal bandleden (zeven),maar ook door de inbreng van blaasinstrumenten, dat in veel nummers de basis neerzet. Voeg daar een meestercomponist als Kerry Livgren aan toe en je weet zeker dat ieder nummer prima in het gehoor ligt.
Welnu, waarom het uitbrengen van muziek van vele jaren geleden? Livgren en de overige bandleden meenden dat de nostalgische demo’s een mijlpaal hebben betekend voor de muziek die zich jaren later zou doorontwikkelen. De opnamen zijn voortgekomen uit demo’s en live opnamen in kleine studio’s, waarbij goedkope muziekuitrusting als gewoongoed werd beschouwd.
Er staan twee nummers op de schijf (Belexes en Incomudro) die uit de demo’s zijn meegenomen naar latere albums van Kansas, respectievelijk “Kansas“ (1974) en “Song For America” (1975). Belexes is een up-tempo nummer dat op een oosterse manier wordt ingezet. Een wervelend nummer waarbij er geen moment aan een rustpauze wordt gedacht. Het enige verschil met Belexes uit 1973 is de indringende stem van de latere zanger Steve Walsh. Hoewel Lynn Meredith een prima zanglijn neerzet, mist hij toch de scherpte en bevlogenheid van Walsh. Op Incomudro merk je op dat de opnamekwaliteit voor zo’n zwaar symfonisch muziekstuk ècht te amateuristisch was. Ook dit zouden ze in 1975 nog eens dunnetjes over doen, maar dan onder leiding van sterproducer Jeff Glixman. Belexes en Incomudro zijn dan ook de sterkste nummers van de cd.
Zeker niet onaardig is Reunions In The Mountains Of Sarne. Prachtige wisselwerking tussen fluit en toetsen met een mooi akkoordenschema van organist Dan Wright geeft een herkenbaar melodietje dat bij mij nog een tijd bleef nazweven. Gedurende het gehele nummer galmt er een melodramatisch sfeertje door de boxen in mijn huiskamer. Absoluut niet vervelend, maar heerlijk warm als een extra deken voor het slapen gaan. Je merkt dan ook dat Livgren een componist van wereldklasse is. Zeker niet onaardig is de live afsluiter Skont. Indien je een liefhebber bent van lekker in het gehoor liggende orgelsoli dan ben je hier aan het juiste adres. Een minutenlange orgelsolo wordt je huiskamer in geslingerd en doet sterk denken aan de razendsnelle vingers van Ken Hensley (Uriah Heep). Kansas zou het orgelgeluid de komende jaren alleen maar verder integreren en de fluit en alt sax vervangen door de viool van Robbie Steinhardt.
Wat mij betreft is deze cd niet alleen een mooie herinnering voor de toenmalige bandleden van Kansas maar weten we nu ook wat het startschot ooit is geweest van één van de beste symfonische bands die Amerika ooit heeft voortgebracht.
Ruud Stoker