ProtomythosAlbum

Als er één kunstvorm is die absoluut gedemocratiseerd is, dan is het wel muziek. De ontwikkelingen in de computersoftware voor het opnemen en bewerken van muziek heeft de laatste jaren zo’n grote vlucht genomen, dat iedereen die het wil thuis op de slaapkamer nummers kan opnemen en helemaal gladpoetsen. Ook al speel je geen noot, op welk instrument dan ook. Wij bij Progwereld kunnen het weten, want kwade tongen beweren dat sommige redactieleden weleens wat knutselen achter de computer op de zolderkamer. Tussen al deze ‘one-man-bands’ komt het talent echter meestal wel  bovendrijven.

Of Protomythos, de naam waarachter de Israëlische muzikant Tom Treivish schuil gaat, zo’n talent is, durven we nog niet te zeggen. De debuut-cd “In Human Sight” is een flinke stap in de goede richting. Het gaat hier om een conceptalbum dat handelt over dierenrechten. Maar Treivish heeft voor deze plaat geshopt uit een oeuvre dat hij in ruim dan tien jaar heeft verzameld. En zoiets levert niet altijd een consistent album op. De kwaliteit van de muziek is nogal wisselvallig. Er zitten beslist sterke stukken in, bijvoorbeeld de instrumentale opener, tevens titeltrack. Dit nummer is beslist wél speciaal voor deze plaat geschreven. Daarvoor zijn de dierengeluiden te nadrukkelijk aanwezig en passen ze te goed in de muziek.

Uit de nummers waarin gezongen wordt, blijkt dat Treivish best een aangename stem heeft, die wel wat doet denken aan David Gilmour. Sowieso heeft de muziek flinke raakvlakken met Pink Floyd of, recenter, een muziekproject als Cosmograf. Dat betekent geen prog met veel tempowisselingen en Treivish wijkt ook maar zelden af van de vierkwartsmaat. Protomythos probeert de afwisseling te vinden in het instrumentgebruik en de klankkleur. Aan de andere kant wordt er regelmatig gebruik gemaakt van een riffje of loopje en dat blijft dan bijna een heel nummer aanwezig. Het is allemaal best aangenaam om naar te luisteren, maar wat aan de brave kant.

Hoogtepunt is wat mij betreft Science Moved On, een echte ballad. Het duurt even voor het nummer op gang komt en het intro heeft wel wat van Time van Pink Floyd. Eenmaal op stoom, krijgen we een ietwat standaard rockballad voorgeschoteld die het ook hier weer van de variatie in instrumentgebruik moet hebben. Bij dit nummer pakt het goed uit, maar misschien is dat een beetje het manco van “In Human Sight”: het is allemaal net een beetje te standaard. Zonder meer een goede zet van Treivish was om een producer in de arm te nemen. Met het geluid op zich is niks mis en de plaat klinkt als een klok. Dat is een aanmoediging om iets meer consistentie en iets meer afwisseling in tempo en ritme na te streven op een volgend project.

Marcel Debets