Proud PeasantAlbum

Zo nu en dan belandt er in onze postbus een onverwacht album… Geen bekende band maar een debuutalbum van een band met muzikanten waar je nog nooit van gehoord hebt. In dit geval hebben we het over een band uit Austin, Texas, opgericht door Xander Rapstine nadat hij in 2011 de band “The Evildoers” (ook nooit van gehoord) heeft verlaten. ‘Oké, doe mij maar’ roep ik dan als de nieuwe promo cd’s worden verdeeld. Soms heb je dan spijt en soms word je heel aangenaam verrast. Dat laatste geldt zeker voor dit album.

“Flight” is een instrumentaal album met slechts drie nummers, die tezamen ruim 45 minuten duren. Het kortste nummer The Prisoner is nog altijd ruim twaalf minuten en Awakenings duurt net geen twintig minuten. Lange instrumentale nummers dus, waarbij de aandacht vastgehouden moet worden. En dat lukt deze viermansband, ondersteund door tien gastmuzikanten, twee solozangers, een zangeres en een achtkoppig koor, bijzonder goed. Ik hoor jullie zeggen ‘zangers en een koor’ op een instrumentaal album. Ja dus, maar daar kom ik zo op terug.

The Illusion I (The Chamber) opent op akoestische wijze het eerste nummer. Een grote lijst aan verschillende blaas-, strijk- en percussie-instrumenten trekt voorbij. Een soundtrack van verschillende geluiden als in een pulp fiction movie. Deze lange stoet van muziekinstrumenten trekt regelmatig voorbij en zorgt voor de nodige afwisseling op deze lange instrumentale nummers. Halverwege het nummer – ik denk ergens bij de start van The Fairy Forest – horen we marsmuziek, ingeluid door een trompet overgaand in roffelende trommels. Dit doet heel sterk denken aan het nummer Song Of The Marching Children van onze eigen Nederlandse Earth & Fire. Deze invloeden uit de zestiger en zeventiger jaren zijn ook sterk in het album vertegenwoordigd, denk aan Gentle Giant, de vroege Genesis en King Crimson.

Awakenings begint wederom rustig met een akoestische gitaar, waarna het onmiskenbare geluid van een Mellotron opduikt, vermengt met het specifieke geluid van een Melodica. Daarna wordt het tempo verhoogd om de strijd tussen gitaar en toetsen uit te vechten. Na circa vier minuten luidt Starchild een rustige passage in met diverse blaas- en percussie-instrumenten. Eén van de instrumenten die worden gebruikt is de timpani. Dit is een soort pauk of keteltrom, wat toch een ongewoon geluid geeft in een progressieve band. Met Ice Castles zijn we wellicht aan het vreemdste deel van dit twintig minuten durende nummer aangekomen, met de verschillende instrumenten die worden samengesmeed tot een uniek geluid. Invloeden van de band  Gryphon zijn hierbij het duidelijkst. Evenals bij deze Britse zeventigerjaren band wordt folk muziek vermengd met een middeleeuws en renaissance geluid, daarbij gebruik makend diverse akoestische instrumenten, elektrische gitaar, verscheidene toetsen (waaronder een Mellotron, celesta, Moog en Roland Juno), een piano en diverse blaasinstrumenten.

Halverwege het nummer krijgen we nogmaals te maken met een scherpe tempowisseling, waarbij deze keer de begintonen van Welcome To The Machine (Pink Floyd) lijken door te komen. The Dancing Bear laat ons weer lachen, want een vrolijker deuntje wordt opgezet. Meedansen met deze beer! Het Glockenspiel doet ons even denken aan het debuut van Mike Oldfield. En rond de 14 minuten (vermoedelijk het zesde deel van het nummer, genaamd Ascension) komen de solozangeres, de zangers en het volledige koor aan bod. Meerstemmig mogen ze “la la la la la” en “bum bum bumpa bum” ten gehore brengen. In het slotstuk worden nog één keer alle registers opengetrokken om stil te eindigen met The Jester King. Negentien en een halve minuut, die geen seconde vervelen.

Het derde nummer, The Precipice, heeft een compleet andere opening dan de vorige twee nummers. Meteen vanaf de start horen we een snelle drum beat, bekkens en ander percussiemateriaal dat verfijnd wordt vermengd met toetenwerk en gitaarpartijen. Het specifieke fluitgeluid doet hier en daar denken aan Thijs van Leer (Focus), Tom Barlage (Solution) en Ian Anderson (Jethro Tull). Het Glockenspiel is ook weer terug. Na ruim vijf minuten worden het koor en solozangers er ook weer bijgehaald, die vol overgave hun teksten “la-la-la-la” en “na-na-na-nanana” ten gehore brengen. Daarna – waarschijnlijk zijn we aanbeland bij Stardock – wordt de muziek heftiger met sterke elektrische gitaarsolo’s. We hebben hier dus toch met een album uit de 21^e eeuw te maken en niet één dat veertig jaar geleden ook had kunnen worden gemaakt. Het voorlaatste deel The Illusion III (Hypnogogia) maakt de cirkel rond en grijpt terug op het openingsnummer, waar de eerste twee delen van deze deeltrack in opgenomen zijn. Met het slotstuk The Agathokakalogical Chasm wordt het album – middels het zware geluid van de timpani en grote bekkens – op grootste wijze uit geslagen.

Xander Rapstine heeft met dit album en deze band mij aangenaam verrast. Het voordeel van recensent zijn heeft mij weer een schitterende ervaring opgeleverd. Maar natuurlijk kan ook jij – als onze lezer – deze ervaring ondergaan. Een aanbevelingswaardig album.

Mario van Os