PrymaryAlbum

Er is licht aan het einde van de tunnel!

Dat zijn de laatste woorden in het tekstboekje dat het tweede album van het Amerikaanse progmetalensemble Prymary begeleidt. Het is een positieve eindconclusie, die volgt op een bijzonder aangrijpend en waar gebeurd verhaal over kindermisbruik. “The Tragedy Of Innocence” vertelt het chaotische, turbulente en trieste levensverhaal van Valerie Quirarte, de vrouw van Prymary drummer Chris Quirarte. Zij werd op vijfjarige leeftijd verkracht en deze schokkende gebeurtenis heeft een diepe impact gehad op haar verdere leven. Op “The Tragedy Of Innocence” wordt haar innerlijke strijd op indringende wijze verwoord. Het is een leven vol ups en downs, een leven vol woede, wanhoop, verdriet, wilde seks en agressie, maar uiteindelijk is er toch ook de hoop op een positieve ommekeer. De verwerking van het kwaad maakt een nieuw, mooier leven mogelijk. Die achtbaan van uiteenlopende emoties is verpakt in een nauwsluitend muzikaal jasje, dat vele kleuren kent – van inktzwart tot felrood – en perfect past bij de teksten.

De conceptplaat “The Tragedy Of Innocence”, waar twee jaar intensief aan gewerkt is, volgt op Prymary’s gelijknamige debuutalbum uit 2003. Die aardige, in eigen beheer uitgebrachte cd leverde de band uitnodigingen voor de pre-party van ProgPower USA en een plekje op de affiche van het inmiddels jaarlijks terugkerende Headway Festival in Amstelveen (2005) op. Leuke wapenfeiten voor een jonge groep die net komt kijken. Het nieuwe album zal Prymary ongetwijfeld nog beter en prominenter op de progressieve landkaart zetten, want de groep heeft in de afgelopen jaren duidelijk aan volwassenheid gewonnen. Vooral op compositorisch gebied valt een flink stijgende lijn waar te nemen. Wat is gebleven is de complexiteit van Prymary’s muziek. Je moet er wel echt voor gaan zitten om de behoorlijke technische, doch melodieuze en donkere progmetal van deze Amerikanen te kunnen doorgronden.

Zoals wel vaker het geval is bij conceptalbums, verdient het aanbeveling om de complete cd in zijn geheel te consumeren. Dan hoor je de verschillende nummers in hun juiste context en komen ze het beste tot hun recht. In het geval van “The Tragedy Of Innocence” moet je dan over goedgetraind zitvlees beschikken met een duurvermogen van zo’n vijf kwartier. De doorgewinterde progmetal-consument zal inmiddels wel het nodige eelt op de betreffende lichaamsplek hebben verzameld. Zij (of hij) wordt overigens ruimschoots beloond voor de geleverde inspanningen, want “The Tragedy Of Innocence” verveelt geen moment. Vanaf het eerste ogenblik word je door de boeiende, emotierijke en gevarieerde muziek meegesleurd in het hartverscheurende verhaal.

In opener Dirty Room Part I, dat begint met de vrouwelijke vertelstem van het misbruikslachtoffer in kwestie, hangt een naargeestig sfeertje. Zanger Mike Di Sarro trekt hier gelijk de aandacht met zijn sterke stem, die volop drama en emotie etaleert. Ook het moddervette baswerk van James Sherwood is opvallend. Muzikaal kun je dit nummer typeren als een coproductie tussen Dream Theater en Fates Warning, onder regie van Prymary. In My Shell kent een hoofdrol voor het veelzijdige en prominente drumwerk van Chris Quirarte, die overigens alle teksten heeft geschreven. Het refrein is ijzersterk, de gitaarsolo komt wat minder uit de verf, maar de wisselwerking tussen zang en achtergrondzang is prachtig. Evenals bij Soul Deceiver, met zijn loodzware gitaren en dreigende toetsen, zijn hier de invloeden van Redemption waarneembaar. Het met ingetogen zang beginnende Miracle wordt gekenmerkt door een solide opbouw en ademt een sfeer die ook in de nummers van het Nederlandse Sphere Of Souls terug te vinden is. Ook wordt hier in enkele passages het, helaas veel te vroeg overleden, Italiaanse Madsword bijna letterlijk geciteerd.

Het rustige Born Again laat iedereen even bij zinnen komen. Een meditatief moment in een smeltkroes van hoog oplopende emoties. Buitengewoon bijzonder is het fantastische hoogtepunt What Little Girls Are For. De vertellende vrouwenstem leidt het nummer in, maar een versnelling met complexe toetsen en doordenderende drums verstoren dit bruut. Dan keert de rust terug en worden we verwend met een waar kippenvelrefrein, dat de geleden pijn bijna voelbaar maakt. Heel emotioneel. Wat volgt is een steeds heftiger wordend middenstuk, waarin de sfeer van dreiging langzaam culmineert, om vervolgens weer terug te vallen tot verstijfde, koude pianoklanken met dramatische zang. Een stukje percussie luidt deze intense song uit. De zware gitaren van het snelle Running Away zorgen weer voor een totaal andere belevenis. Deze song is bereheavy en neigt sterk naar thrash metal. Let ook op de ziedende toetsenorkaan! Gelukkig is er daarna met Ask The Angels weer even een ademhapmoment. Je voelt de triestheid als het ware uit de boxen stromen. Afsluiter Choices, dat een raak refrein kent, maakt op uiterst complexe en heftige wijze een einde aan dit meeslepende muzikale avontuur.

Wat een drama, wat een ellende, wat een verhaal! Maar, hoe knap verpakt in uitstekende progressieve metal. Prymary heeft met “The Tragedy Of Innocence” een klein meesterwerkje afgeleverd. Tekst en muziek zijn hier voortreffelijk versmolten tot een hecht geheel met veel zeggingskracht. De boodschap is luid en duidelijk overgekomen!

Joost Boley