PryzmeAlbum

Gewapend met twee gitaristen, een bassist, een drummer en een vocale output van heb ik jou daar, gaat de Franse progband Pryzme de stilte te lijf. Verwacht in ieder geval geen kabaal, het kwartet maakt een verzorgde mengeling van gitaarrock en prog. Kijkend naar de bezetting mag je hopen dat Pryzme met z’n toetsenloze bandgeluid binnen ons favoriete genre een rol van betekenis kan spelen.

Dat de heren uit Rennes hierin met vlag en wimpel slagen, laat hun tweede album “True Stories… And Other Lies” overduidelijk horen. Daar zijn tal van redenen voor. Zo zijn David Chollet en Dominique Blanchard, beiden componerend zanger en gitarist, uitstekende boegbeelden voor de band. Kenmerkend voor hun composities zijn de ambachtelijkheid en het contrastrijke. Er zijn veel dynamische verschillen te horen, dan weer is de muziek subtiel, dan weer krachtig. Het is melodieus, speels, opzwepend en vooral uitermate bekwaam. Wat dat betreft zijn de vier bandleden enorm aan elkaar gewaagd. De aanvullende partijen van de ene gitarist geven de andere de maximale ruimte om z’n ding te doen en de geweldige ritmesectie bestaande uit bassist Benoît Toquet en drummer Lucas Planque weet wat wervelen is.

Dat het zanggedeelte een unique sellingpoint van Pryzme is, zowel qua lead- als samenzang, heeft een verheffend effect op de waardering van dit album. Vooral de hoge zang van Chollet maakt indruk en is in veel nummers de rots in de branding.

“True Stories… And Other Lies” telt zeven tracks: een duister intro met een zich alsmaar herhalend basloopje en zes songs met teksten over thema’s als ecologie, woede, verwarring bij tragedie en de droom om ergens in uit te blinken. Het zijn fragmenten uit het leven die zowel diep persoonlijk zijn voor de bandleden als reflecties van universele menselijke ervaringen. Hier komt de titel van het album om de bocht kijken. Deze suggereert dat onze verhalen soms als leugens kunnen worden gezien door anderen.

Ook de variatie van de tracks onderling is very ok. Een blik op de eerste drie nummers maakt dat meer dan duidelijk. Zo is het pakkende Earth Song met z’n fonkelende gitaarinvullingen een aanstekelijk gebeuren, terwijl het robuuste End Of The Anger riffgeoriënteerd is en Green Eyes van start gaat als een ballade maar zich ontpopt als ware Americana.

In de overige drie nummers handhaaft Pryzme z’n niveau. Never Again is een opmerkelijk nummer aangezien het het enige is waar Blanchard zowel de compositie als de leadzang op z’n naam kan schrijven. Je kan stellen dat hij met iets meer contrasten schrijft dan Chollet wiens stijl meer vloeiend is.

Na een lang instrumentaal intro, waar te midden van het heftige gitaarwerk ook ruimte is voor enkele heldere tonen van de basgitaar, volgen de passages elkaar naadloos op. Wat een gaaf nummer. Laat je meeslepen door het broeierige zangblok, de jazzy scatvoice in het Canterbury-stuk, de splijtende gitaarsolo of de gruizige akkoorden in het slot. Het album sluit af met het uitstekende Silent Place, een onmiskenbare Pryzme-song. Omschrijven is niet nodig volgens mij: het is namelijk meer van het goede. Verlekkerd kijk ik altijd uit naar die fantastische eindbreak.

Het verbaast me altijd met hoeveel gemak toetsenloze muziek toch m’n hart weet binnen te komen. Een goed liedje en de nodige virtuositeit doen uiteraard veel goed. Pryzme heeft het voor mij dubbel en dwars.