Psi CorpsAlbum

Het Russische R.A.I.G. label verwent mij, beste lezer. Nu liggen er alweer drie promo’s van hen bij mij thuis. Waaronder dus dit debuut van Psi Corps. Een naam die mij eigenlijk absoluut niets zei. Dus ging ik maar af op de titel, waar de naam A.G. Pym me van erg ver wel bekend voorkwam. Maar van waar? Op zo’n moment biedt Wikipedia me gelukkig de antwoorden. Het gaat hier om de enige lange roman van Edgar Allen Poe. En ik moet toegeven dat buiten de reeds vermelde naam, de roman me verder niets zei. In de hoop dat jullie lezers hem wel kennen en om deze recensie niet nodeloos lang te maken, zal ik hem hier niet al te lang beschrijven. Feitelijk valt het boek samen te vatten als een reisverhaal van Pym, Augustus Barnard en Dirk Peters op zee. Beginnend als een realistisch verhaal waar erg veel gebeurt, gaat het via een koloniaal uitstapje naar een erg bizar einde. Dit verhaal gebruikt Psi Corps dan ook als basis voor hun debuutalbum.

Psi Corps is een nieuw project van Alisa Coral, één van de belangrijkste leden van de space rockband Space Mirrors. Na drie albums met Space Mirrors besloot ze dat ze wel eens zin had in iets anders. En dat anders werd dit project. Andermaal ondersteund door Space Mirrors-kompaan Michael Blackman, maar dit keer wel compleet instrumentaal. De band laat zich inspireren door Faust enerzijds, anderzijds elementen van de vroege Porcupine Tree, de vroege Pink Floyd en een snuifje gitaarrock. Een interessante combinatie alleszins. Vraag is of dit wel past bij Poe’s verhaal.

Ik moet toegeven dat ik hier eigenlijk sterk aan twijfelde. Van wat ik op de promosheet las, leek het mij niet geschikt te zijn om Poe’s toch wel bizarre verhaal te illustreren. En hoewel ik me er nog steeds niet al te gemakkelijk bij voel, moet ik achteraf wel toegeven dat Coral en Blackman wel geslaagd zijn hierin. Om te beginnen is het eigenlijk vrij eenvoudig om het verhaal te volgen, er vanuit gegaan dat je als luisteraar het verhaal kent natuurlijk. Voor ik Pyms avonturen ga afwegen tegenover de muziek, wil ik nog wel meegeven dat het niet essentieel is om dit verhaal te kennen. Het maakt het alleen ietsje leuker.

Het verhaal begint met Party At Barnard’s (Is Over) en On Board The Ariel waar Pym samen met zijn vriend Augustus Barnard na een dronken feest een boot (de Ariel) op springen en de zee opvaren. Waarna ze bijna omkomen in de storm maar net gered worden door een voorbijkomend schip. Aldus begint het album vrij aangenaam maar zeker toewerkend naar een eerste climax tijdens de storm. Psi Corps vertaalt dit met een sterk versnellend ritme dat ons de golven van de storm waarop de twee vrienden zitten wil doen voelen. Een aardig begin, maar het voelt aan alsof Coral en Blackman hier nog niet op hun hoogtepunt zitten qua composities. Gelukkig werken ze daar wel naar toe.

De tweede zeereis van Augustus en Pym, waar we ondermeer kennis maken met Dirk Peters en een muitende bemanning, eindigt dramatisch met de dood van Augustus. Ondermeer de muiterij krijgen we wel zeer aardig muzikaal beschreven in On Board The Grampus. De sfeer van het hele nummer wordt een stuk grimmiger en Psi Corps doet dit dan ook met stevigere en grimmigere ritmes. Op die manier werkt de band dan ook naar de climax van het verhaal en van het album. In ons verhaal gaan Pym en Peters op zee richting zuiden waar ze een avontuur beleven met inboorlingen en ze vervolgens nog verder zuidwaarts trekken in een klein bootje op erg warm wit water. Het boek eindigt wanneer er asregen neerkomt en de mist plots opentrekt zodat Pym en Peters er door kunnen. Daar ontmoeten ze een grote witte figuur. Dit alles wordt muzikaal ten berde gebracht in Tsalal en Further South. Maar het absolute hoogtepunt op dit album wordt (toevallig) gevormd door het langste nummer, tevens de titeltrack. In Tekeli-li krijgen we nog ‘ns echt te horen waar Psi Corps voor staat.

Concluderend moet ik stellen dat ik eerst sterk mijn twijfels had of dit boek van Poe wel bij de muziek, die ik kende voor ik het boek kende, paste, maar dat het uiteindelijk wel werkt. De band schiet dus in mijn ogen zijn doel absoluut niet voorbij en maakt ook nog eens een degelijk album. Jullie vragen je natuurlijk ook nog af wie hier dan iets mee kan. Wel dan, voornamelijk krautrock-fans die niet schrik hebben van een stevige vermenging met vroege Porcupine Tree of met stevige gitaren. Of gewoon de muziekliefhebber die zin heeft in een minder voor de handliggend instrumentaal album.

Peter van Haerenborgh