PsionAlbum

Sommige muziek doet denken aan gothic-horror uit de jaren ‘50. De focus ligt dan vaak op een duistere sfeerzetting die door een dreigende spanningsboog wordt opgedreven tot een welhaast onhoudbare intensiteit. Middels metalen uitbarstingen en sfeervolle muziekstromen weet Psion eveneens zo’n soort sfeer te creëren.

Deze band is onder anderen door voormalig Haken-bassist Tom Maclean opgericht met het doel om heftige en directe muziek te maken. De heren zijn in deze opzet zeker geslaagd. Dit debuut staat vol met agressieve en dwingende melodieën. Zo doet het gitaarwerk enigszins denken aan Dream Theater, ten tijde van “Train Of Thought”. Daarbij zijn de nummers op deze plaat boeiend door de steeds agressiever escalerende spanningsbogen, waarbij de ijzersterke ritmesectie voor enige structuur zorgt. Met name het uitstekende drumwerk creëert een heldere opbouw binnen de steeds muterende composities. Het resultaat is onrustige, doch krachtige muziek.

Neem bijvoorbeeld Void. Een nummer dat aanvoelt als een negen minuten lang metaldelirium. Gitarist Nik Wolf introduceert hier stormachtige gitaarpartijen die de luisteraar omverblazen. Het is evenwel juist de bedrukkende leegte, rond de vierde minuut, die het talent van de heren laat zien. Deze passage is subtiel, maar nog steeds enigszins luguber. De compositie die hierop volgt, Recoil, is echter het hoogtepunt van deze ep. De slepende intro van dit nummer zet een prachtig druilerige sfeer neer. Het segment waar de band smaakvolle, koorachtige vocalen introduceert, die aan Muse doen denken, is ronduit geweldig. Een passage die bijblijft! Eigenlijk zijn deze momenten zelfs overtuigender dan het virtuoze vuurwerk. Gezien het hoge niveau van de rustigere gedeeltes zou men zich af kunnen vragen of de band deze serene segmenten niet verder uit zou moeten werken.

Daarenboven zie ik een tweetal pijnpunten bij deze muziek. Zo kan ik mij, ten eerste, voorstellen dat bepaalde luisteraars het stemgebruik van Bryan Ramage net iets te overdreven vinden. De muziek op deze ep klinkt, ten tweede, wel erg eenduidig somber. Deze eenvormige sfeerzetting is geen groot probleem bij een ep als deze, maar voelt wellicht geforceerd aan bij een langer project. Iets meer muzikaal zonlicht zou de variatie ten goede komen en bovendien zou dit prettig contrasteren met de duistere momenten op deze plaat.

“Psion” bevat  kortom duistere progmetal die de aandacht, een klein half uur lang, goed weet vast te houden. Wellicht zou de band qua sfeer nog meer reliëf kunnen aanbrengen. Niettemin is dit een uitstekende ep die precies doet wat het moet doen: de luisteraar interesseren voor wat er nog komen gaat.

Luke Peerdeman