Psychedelic WarriorsAlbum

Zelfs Gracenotes laat zich niet van de wijs brengen: dit is gewoon Hawkwind met een andere naam. In de serie onberispelijke heruitgaven die Cherry Red via sublabels als Esoteric en Atomhenge aan de wereld teruggeeft, is het album “White Zone” van Psychedelic Warriors op papier misschien een buitenbeetje. Maar als zelfs iTunes bij de artiesten per ongeluk Hawkwind vermeldt, dan is het ineens weer niet zo gek en is dit het zoveelste ‘vergeten’ psychedelische juweeltje dat het label opgegraven heeft.

Even een geschiedenislesje: In de vroege jaren ’90 vonden de rave- en houseliefhebbers en de psychedelische hippies raakvlakken; The Orb maakte een plaat met Steve Hillage en de doorbraak van Ozric Tentacles was het bewijs van een versmelting van die stijlen. Hawkwind was op dat moment teruggebracht tot de harde kern van Brock, Chadwick en Davey. De heren herkenden veel van hun invloed in de ravemuziek van dat moment en besloten de moderne technieken en stijlen te omarmen voor het album “It Is The Business Of The Future To Be Dangerous” (1993). Het album kwam uit op het eigen label Emergency Broadcast System en werd een bescheiden succes voor de band, net als de eruit voortvloeiende tournee.

Gestimuleerd door dit succes besloten de heren het restmateriaal van die plaat te gebruiken voor een volkomen instrumentale plaat die aansloot bij de ambiente stroming. Omdat de muziek toch wel afweek van de gebruikelijke output van Hawkwind, werd gekozen voor een andere naam. Jammer genoeg wisten de Psychedelic Warriors geen indruk te maken, de plaat verdween roemloos in de popgeschiedenis, tot nu.

Wie vergelijkingsmateriaal zoekt, hoeft niet ver te zoeken: Future Sound Of Londen, Eat Static, The Orb, Ozric Tentacles en natuurlijk old-school Hawkwind, je hoort het allemaal terug. Daarmee ontstaat wel een wat verwarrende paradox: één van de meest experimentele platen van een progressieve band blijkt het minst op ‘prog’ lijkende album uit hun hele loopbaan te zijn! Dat neemt niet weg dat er voor de liefhebber een hoop te genieten valt. Vooral in de nummers die het dichtst tegen ambient music aanschurken, vinden de heren een fraai, tamelijk uniek geluid. Zo is titelnummer White Zone een fraai, dromerig klankschilderij dat niet voor het werk van The Orb onderdoet. Ook andere stukken zijn filmische ontdekkingsreizen met vreemde geluideffecten, buitenissige drones en lekker relaxte ritmes. In die zin is het wel verwonderlijk dat de plaat in 1995 niet beter verkocht.

Anno 2010 doet het album bij vlagen wel gedateerd aan en het is een gedateerdheid waar ik (nog) niet met nostalgie naar kan luisteren. De hinderlijke drumcomputers klinken te goedkoop voor het mooie, volle synthesizergeluid, de muzikanten hinken teveel op twee gedachten, proberen teveel het esoterische met de dance te vermengen. In Search Of Shangrila is daarom een vervelend muziekje. Ook de stukken waarin de heren teveel op routine drijven en dus te dicht bij het Hawkwind geluid blijven, zoals het maar doordreunende Frenzzy, zijn geen hoogtepunten. Drummer Chadwick lijkt nog het minst te hebben begrepen waar het in ambiente muziek over zou moeten gaan.

Toch is dit een album dat veel te bieden heeft, zowel voor verstokte Hawkwindfans als voor liefhebbers van elektronische muziek. “White Zone” is bij tijd en wijle een avontuurlijk en spannend album met prachtige geluiden en een interessante vermenging van ‘oude’ psychedelica en ‘modernere’ muziek. Goed dat het weer verkrijgbaar is.

Erik Groeneweg