Psychic For RadioAlbum

Ik wil absoluut geen meelij opwekken maar ik heb het al vaker geschreven: als lezer moet u het recensent-schap niet onderschatten. Vooral als een promo kwalitatief niet goed genoeg is of als het simpelweg niet wil aanslaan. Dan kunnen er ernstige gewetensvragen ontstaan over hoe je een album de beste conclusie moet meegeven. Laten we het over één ding eens zijn; het moet altijd eerlijk. In een ‘moeilijk’ geval werk ik een cd vaak puur op klinische wijze af en analyseer deze meerdere malen voordat ik een eindconclusie formuleer. Wat zijn goede nummers, welke niet, is het origineel, heeft het een eigen identiteit, zijn dan belangrijke beoordelingspunten.

Psychic for Radio is een project van Progrock Records directeur Shawn Gordon, die als verdienstig gitarist een klein platenlabel in de Verenigde Staten runt en die zo hier en daar goede bands of artiesten aan zijn maatschappij verbindt. Samen met vriend Henning Pauly is hij verantwoordelijk voor de uitvoering van dit project, welk is opgezet om samen met een kleine groep muzikanten een mooie diversiteit aan muziek te bieden. Zelfs de zoon van Gordon, Miles (17) krijgt een kans om hier zijn kunsten op te etaleren, maar ook muzikale iconen als Mark Zonder (Fates Warning) en Martin Orford.

Het eerste nummer On My Own gaat er redelijk soepel in, hoewel het mij in geen enkele luistersessie daarna echt kan charmeren. Maar waar de cd een forse deuk in zijn imago krijgt, is dat gelijk in het tweede nummer Euthynal, wat eigenlijk een doorsnee AOR hardrocknummer is met een schreeuwerige zanger. Verschrikkelijk, als deze al een emotie oproept, is het die van een uitgekauwde maaltijd. Jammer, want zanger Adrian O’Shaughnessy heeft echt wel wat in zijn mars, getuige het nummer Shed My Skin. Die ballad is namelijk wel van goede kwaliteit.

Een mooi klassiek prog nummer is She Knows, waarin niet de minste fluitist in figureert. Martin Orford levert hier een mooi visitekaartje af en op het einde van de song is er een fantastische gitaarsolo te horen. De combinatie van de muziek en de vocale toevoeging van Todd Plant geeft mij het idee dat ik naar een cd van Steve Thorne luister. Een andere kant van het muziekspectrum hoor je op Blood (Into Wine) en is op zichzelf een aardig nummer. Het is hard, een beetje punk, beetje gothic, heeft een vleugje jaren-tachtigstijl. Niet onaardig, maar ondanks de genoemde diversiteit een vreemde eend in de bijt.

Ook de cover van Alice Cooper’s School’s Out is een prima vertolking, waar zanger Rick Livingstone weer totaal anders klinkt dan op het nummer Blood (Into Wine). Weer teleurstellend is het laatste nummer, How To Go On, waarin zangeres Maya Haddi Zebley een wat paniekerige zang aflevert in een cliché-achtig muzikaal nummer. Overigens klinken de toetsen en gitaar wel heerlijk symfonisch.

De diversiteit die Gordon op het album nastreeft is echt wel bereikt, hoewel mij de cd persoonlijk nergens echt kan vasthouden. Harde rocksongs worden afgewisseld met lieflijke jaren 70-progrock en soms wat jazzy aandoende tracks (Pushing The One). Catchy en goede nummers worden afgewisseld door nummers met weinig identiteit of klinken hier en daar té gekopieerd. Juist dat, samen met de grote variatie in het totaalplaatje zorgen ervoor dat dit mijns inziens niet memorabel genoeg is om te beklijven, laat staan opgenomen te worden in de diverse jaarlijstjes.

Ruard Veltmaat