Het verhaal van Psychotic Waltz begint in 1982 als gitarist Dan Rock verhuist en in zijn nieuwe woonplaats gitarist Buddy Lackey (die we tegenwoordig kennen onder de naam Devon Graves van Dead Soul Tribe) ontmoet. Langzaam ontstaan de contouren. In 1983 komen drummer Norm Leggio en gitarist Brain McAlpin bij de band. Buddy Lackey verlaat de band en het eerste onheil komt op hun pad. Gitarist Brain McAlpin raakt betrokken bij een auto-ongeluk en moet de rest van zijn leven in een rolstoel doorbrengen. De leden van Psychotic Waltz zitten op dat moment nog op school en daar ontmoeten ze bassist Ward Evans. De band speelt allerlei covers, maar een zanger ontbreekt. Mike Hall komt als tussenpaus omdat hij in het bezit van een PA is. Hij is echter niet diegene die ze zoeken. Op dat moment komt Buddy Lackey weer in beeld, echter nu als zanger.
De band begint met het schrijven van eigen nummers. Met het geld dat ze met optreden en zelf gemaakte t-shirts verdienen, brengt de band in 1986, dan nog onder de naam Aslan, een demo uit. In 1988 wordt de naam veranderd in Psychotic Waltz omdat er in Engeland al een band opereert onder de naam Aslan. Tevens wordt in dat jaar een tweede demo uitgebracht. Een vriend van de band beschrijft één van de nieuwe nummers als een ‘Psychotic Waltz’. De band geeft het nummer die naam en de band gaat eveneens onder die naam opereren.
In die eerste jaren oefent de band vijf dagen per week en elke dag zo’n twee en een half uur. We kunnen dus rustig stellen dat we hier met een ingespeelde band te maken hebben en dat is duidelijk te horen op “A Social Grace”. Het album wordt in Europa uitgebracht via Rising Sun Productions. Psychotic Waltz brengt tot 1996 elke twee jaar na het verschijnen van “A Social Grace” een album uit. Echter elk album wordt bij een andere maatschappij uitgebracht, omdat men belazerd wordt. Elk van deze albums laat uiterst progressieve metal horen, waarbij het in 1994 uitgebrachte “Mosquito” ietwat makkelijker, lees commerciëler in het gehoor ligt. In 2004 worden de vier studioalbums twee aan twee opnieuw uitgebracht met extra’s.
De band leidt in Amerika (hun thuisland) gedurende hun gehele carrière een redelijk ondergronds bestaan. Europa weet de muziek van dit vijftal wel op de juiste waarde te schatten. De band toert dan ook regelmatig en zeer uitgebreid in met name Duitsland en Nederland. Na de achtste en laatste Europese toer, gooit de band in 1997 het bijltje erbij neer.
De nummers van de tweede demo, …And The Devil Cried, Halo Of Thorns, Successor en I Of The Storm, aangevuld met een nummer van die eerste Aslan demo, namelijk Spiral Tower vormen de basis van het eerste album “A Social Grace”. Psychotic Waltz maakt uiterst technische progressieve metal van het niveau Dream Theater, maar waar deze laatstgenoemde band wordt beticht van het louter en alleen muziek maken voor de technische hoogstandjes, dus zonder bezieling, is “A Social Grace” uiterst emotioneel. Die emotie komt voornamelijk voor rekening van zanger Buddy Lackey die, ondanks dat hij voornamelijk in de hogere regionen zingt, werkelijk de sfeer van de nummers laat afdruipen. Vooral de qua opzet rustigere nummers als Halo Of Thorns, Another Prophet en het titelnummer profiteren daar optimaal van.
Het gitaristenduo Dan Rock en Brian McAlpin voegen aan elk nummer hun geweldige solo’s en samenspel toe. De technisch hoogstaande nummers worden bekwaam door alle wisselingen geloodst door drummer Norm Leggio en bassist Ward Evans.
Tijdens In This Place vertelt een oom van de manager, oom Craig, de definitie van Psychotic Waltz. Tijdens dit nummer is je ook duidelijk voor te stellen waarom men aan de muziek van de band refereert als progressieve hippie metal. De band kan ook dreigend en agressief à la Savatage uit de hoek komen, zoals I Of The Storm en Strange laten horen.
De intro van het korte instrumentale Sleepings Dogs wordt nog steeds gebruikt op de website van de band. Akoestische gitaar en percussie geven Only In A Dream meerwaarde. Luister ook naar de waanzinnige gitaarsolo’s. Zanger Buddy Lackey mag tijdens het aan Ian Anderson (Jethro Tull) opgedragen I Remember zijn dwarsfluit ter hand nemen.
Alle dertien nummers zijn ware progressieve juweeltjes die ook, na vele malen beluisteren, blijven flonkeren. Resumerend is ” A Social Grace” een uiterst sterk debuut van een eigenzinnig en getalenteerd gezelschap. Een debuut dat anno 2006 de vergelijking met hedendaagse progressieve metal uitgaven met glans kan doorstaan.
Rob van Oosten