Puppet Show

The Tale Of Woe

Info
Uitgekomen in: 2007
Land van herkomst: Verenigde Staten
Label: Progrock Records
Website: http://www.puppetshow.com
MySpace: -
Tracklist
Seasons (8:45)
The Seven Gentle Spirits (14:17)
Harold Cain (4:16)
The Past Has Just Begun (16:41)
God's Angry Man (4:13)
On Second Thought (11:52)
Sean Frazier: leadzang
Mike Grimes: toetsen, achtergrondzang
Chris Mack: drums, percussie
Chris Oyburn: gitaar, achtergrondzang, geluidseffecten
Craig Polsen: basgitaar, achtergrondzang
The Tale Of Woe (2007)
Traumatized (1997)

Lang, lang geleden, nog in de twintigste eeuw, bracht de Amerikaanse bombastische neoprogband Puppet Show haar debuut, “Traumatized” uit. Dat is indertijd volkomen langs mij heen gegaan, maar het uitbrengen van een tweede album biedt een mooie gelegenheid om heden en verleden tegen het licht te houden. Het debuut is natuurlijk niet langs iedereen heengegaan en in een van de commentaren legde een anonieme scribent een relatie tussen Puppet Show en Spinal Tap. Daarvan wordt bij de begeleidende promotekst voor het tweede album dan weer vol trots melding gemaakt.

Als ik zelf een band met enigszins serieuze bedoelingen had, zou ik elke associatie met Spinal Tap het liefst verzwijgen denk ik. Nu zijn er twee mogelijkheden: ofwel Puppet Show bedoelt het, net als Spinal Tap, allemaal niet zo serieus ofwel ik heb er zelf helemaal niks van begrepen.

“The Tale Of Woe” bevat zes nummers, waarvan er drie (ruim) boven de tien minuten klokken. Er staat ook een komisch bedoeld kort nummer over ene Harold op. De muziek drijft op een zee van (hoofdzakelijk) digitale keyboards en staat bol van de tempowisselingen en vreemde maatsoorten. Ah, wacht… dit is bedoeld als een soort hedendaagse parodie op Genesis?

Hier en daar doet de muziek wel wat denken aan de tijdelijke move richting retroprog die IQ ten tijde “Dark Matter” maakte, met de kwaliteit van de liedjes als enige, doch levensgrote onderscheid. Met name openingsnummer Seasons lijkt aardig op Sacred Sound gebaseerd te zijn, althans zodra dat vreselijke intro voorbij is. De rest van de nummers hebben de typische Progrock Records-schreeuwerigheid, evenals het cd-boekje. Af en toe komen er best mooie passages voorbij, maar enige samenhang ontbreekt, evenals de wetenschap dat minder soms meer is. Vooral de nummers boven de tien minuten hangen van knutselarij aan elkaar. God’s Angry Man is een, ongetwijfeld ook komisch bedoelde, geluidscollage waarin onder meer ringtones een prominente rol spelen.

Ten slotte maakt de lezer die in dit album het eerst Perpetual Change van Yes herkent, kans op prachtige prijzen. Spinal Tap? Die associatie was zo gek nog niet.

Casper Middelkamp

Send this to a friend