Pushing Red ButtonsAlbum

Het Amerikaanse Pushing Red Buttons bestaat eigenlijk niet. Da’s misschien een rare constatering voor een band die vier platen heeft gemaakt. Maar, zo omschrijven ze het zelf: we zijn gewoon een club vrienden die samen muziek maakt als we even niet aan het werk zijn. Pushing Red Buttons bestaat uit sessiemuzikanten en mensen die met de muziekbizz te maken hebben. Zo is leider Steve Herrig eigenlijk een accountant die zich vooral bezighoudt met de financiën rond tournees van rockbands. Hoewel rock: hij deed ook de klassieke luit tour van Sting!

Hoe dan ook: Pushing Red Buttons maakt zich dus niet druk om al die dingen die zo vreselijk belangrijk zijn voor bandjes: de band treedt nooit op en zoekt ook niet naar een platencontract. Dat is niet alleen verfrissend in een industrie die bol staat van de misplaatste ambitie, het is ook verstandig. Ik zie dit bandje namelijk niet snel hoge ogen gooien.

De muziek is heel toegankelijk, hoor. Daar niet van. Denk aan AOR aan het einde van de jaren ’70, toen de punk en new wave het nodig maakten om wat meer ironie en rechte rock ‘n’ roll toe te voegen aan de pompeuze rock. Denk ook aan door The Beatles geïnspireerde powerpop en de maffigheid van Frank Zappa en Todd Rundgren.

Ontegenzeggelijk bestaat Pushing Red Buttons uit een stel puike muzikanten. Vooral in het lange titelnummer krijgen de mannen de ruimte om uit te pakken. Daar hoor je een sterke band die het in zich heeft het hoge maar toch speelse niveau van (bijvoorbeeld) Spocks Beard te benaderen. Gitarist Anton Johnson en toetsenist Herrig zijn virtuozen.

Dat kun je echter niet zeggen van de zangers, die écht maar net mee kunnen, en ook niet van de componisten van de meeste stukken. Sommige liedjes zijn goed, sommige zijn wel aardig en een groot aantal zijn niet bijzonder. Zo heeft My Parting Shot een refrein dat zo lullig gezongen wordt dat het nummer erdoor onverdraaglijk wordt en die zangmelodie komt metéén terug in het couplet van het volgende liedje I Won’t Belong. Hierdoor ontstaat een dip van jewelste die door de fraaie arrangementen niet meer verholpen kan worden.

Dit euvel komt in veel nummers op deze plaat terug. Goede instrumentatie en indrukwekkende muzikale prestaties worden teniet gedaan door een spijtig onverschillige houding ten opzichte van de zang en wat zwakke composities. Daarbij wreekt zich ook dat veel nummers zo kort zijn dat ze niet veel meer kúnnen dan de zang ondersteunen. Wat meer uitpakken zoals in het titelnummer had de plaat naar een hoger plan kunnen tillen.

Ondertussen valt er wel een hoop te genieten, hoor. Try It Out For Size is een pareltje dat aan XTC doet denken en het couplet van Heavy Hand wekt de indruk dat deze band met nét wat meer ballen het gemis aan The Tubes goed zou kunnen maken. Looking All Night, het bonusnummer, is in zijn grillige gekkigheid een geniaal liedje. Over de hele linie schiet de band echter wat tekort. Met een beetje meer concentratie, aandacht voor de zang en wat meer zelfkritiek met betrekking tot de composities was hier een tamelijk briljant album van te maken geweest. Maar ja, dan hadden Herrig en zijn vriendjes moeten toegeven dat ze toch ambitie hebben, dat Pushing Red Buttons wel degelijk bestaat. En dat is nou net niet de bedoeling.

Erik Groeneweg