PythiaAlbum

Progwereld collega Hans tipte mij deze band nadat hij weer eens uitgebreid had lopen struinen langs My Space pagina’s, op zoek naar bands of artiesten die nog niet in het vizier van Progwereld zijn beland. “Deze dame zingt nog beter dan Tarja Turunen of Marcela Bovio”, was zijn reactie toen hij de link naar mij doorstuurde. Kijk, zulke uitspraken trekken mijn aandacht, want beide dames heb ik behoorlijk hoog zitten.

Dat betekent dus aan mij de eer om eens te oordelen of Hans ook een kundig oor voor female fronted metal heeft. En jawel, ook dat genre kan Hans goed inschatten! Het Britse Pythia is in staat een fijn stukje muziek te produceren met een uitstekende zangeres, die overigens in een andere stijl zingt dan de genoemde Tarja Turunen. Dát zangeres Emily Ovenden kan zingen is een zekerheid wat mij betreft. Muzikaal staat de band als een huis, al zijn sommige zijtakken van de geboden diversiteit niet even sterk te noemen. Wat dat betreft kunnen deze muzikanten nog flinke progressie boeken.

Hoewel het een bekend recept is wat deze Britten brengen, is het allemaal vakkundig en kwalitatief neergezet. De muziek leunt op snelle riffs, goede, pakkende melodieën en orkestrale arrangementen. Een link met bands als Nightwish, Within Temptation en de Nederlandse band Delain zijn snel gelegd.

De sterke tracks op het album zijn wat mij betreft Sarah (Bury Her), No Compromise, Tristan en What You Wish For. Vooral eerstgenoemde nummer is erg sterk, met een weergaloze intro, pakkende melodie, uitdagende zang, mooie maar ingetogen solo’s en goed ritmewerk.

Ondanks de hoge kwaliteit zijn er ook wel wat minuscule minpuntjes te noemen. Zo is de openingstrack Sweet Cantation niet beresterk. De tempowisselingen vallen niet foutloos in elkaar over en af en toe valt er een maat verkeerd, althans in mijn muzikale beleving. Wellicht is het vaktechnisch in orde, maar voor het gehoor klinkt het niet af. Ook Ride For Glory, een nummer wat erg naar power metal neigt, is niet het sterkste van het album. De verschillende ritmesecties, lead gitaar en zang vallen onrustig in elkaar en zorgen ervoor dat er een uiterst lichte vorm van chaos overblijft. Overigens opvallend aan het album is dat er geen enkele ballad op staat, iets wat vooral in dit genre vaak gebruikt wordt om het album op te vullen.

Zangeres Emily Ovenden, dochter van twee invloedrijke kunstenaars, heeft naast haar fijne uiterlijk ook nog eens een goede stem met een sexy vibe. Een stem die niet briljant klinkt maar toch iets aantrekkelijks heeft. Daarnaast kan je zeggen dat ze met de mogelijkheden van haar stembanden de muziek goed aanvult en vooral ook gevarieerd houdt. Ze overtuigt eigenlijk in alle nummers, hoewel haar hoge stem iets meer aantrekkingskracht heeft dan de lage. Op zich is het ook niet zo vreemd dat zingen haar goed af gaat, want niet voor niets neemt ze een belangrijke plaats in bij de Mediæval Bæbes en Celtic Legend. Aangezien juist in die groepen de zang een belangrijke plaats inneemt, mag je van Ovenden verwachten dat ze wat in haar mars heeft.

Al met al is dit een album wat zeker niet tegenvalt. De bombast waar soortgelijke bands patent op lijken te hebben, houdt Pythia binnen de aanvaardbare kaders. Over blijft een mooi symfonische metal werkstuk wat alles behalve origineel is, maar o zo lekker.

Ruard Veltmaat