QophAlbum

De Zweedse groep Qoph (stuur ons vooral bericht hoe je dit uitspreekt) wordt gezien als een van de pioniers van de stoner rock in dat Scandinavische land. Maakte de groep in hun beginjaren nog experimentele instrumentale muziek, nadat zanger Robin Kvist de groep kwam versterken leidde dit tot een gewijzigde aanpak en vocalen in het Zweeds. Nadat Qoph dankzij veel optredens in en rond Stockholm een cultstatus had opgebouwd, acteerde men op diverse festivals in de Verenigde Staten en Europa, waaronder ook in 2003 op de tweede editie van Slottsskogen Goes Progressive in Gothenburg.

Dat Qoph begon als experimenteel collectief valt op “Freaks” nog te beluisteren. Men schuwt niet platgetreden paden te mijden op zoek naar ongerepte rocknatuur. Verder is het rauwe rock met psychedelische elementen dat de boventoon voert. Het gitaarwerk klinkt overwegend ‘overstuurd’ en vervormd. Maakten de Zweden op de eerste twee albums nog gebruik van mandoline, fluit en toetsen, op “Freaks” is men overgegaan op de klassieke bezetting bestaande uit zang, gitaar, basgitaar en drums. De periode van Zweedse teksten heeft men achter zich gelaten. Net als Robin Kvist overigens. Hij is vervangen door Rustan Geschwind. Een man met een strot waar het nodige eelt op zit.

Het weerbarstige en ongepolijste geluid van Qoph gaat verschillende kanten op en is niet onder een noemer te vangen. Naast invloeden van stoner rock zijn niet alleen stukjes Crack The Sky, maar ook invloeden van King Crimson, Black Sabbath, Led Zeppelin en zelfs Black Mountain (zonder orgel) aanwezig. Zo horen we met Seconds & Minutes een onschuldig radiovriendelijk nummer met een aanstekelijk ritme, waarin de prettige stem van Geschwind goed tot zijn recht komt. In het psychedelische In Your Face wordt het tempo nog verder omlaag gebracht. Even later knallen in Ride de ruige gitaarriffs van Filip Norman je om de oren, mept Federico De Costa de vellen van zijn drumkits en schraapt Geschwind het eelt van zijn stembanden. Als een duvel uit een doosje klinkt halverwege een saxofoonsolo van een niet bij de credits genoemde gast. En eigenlijk verhoogt dat alleen maar de feestvreugde! Op The Weirdness To Come wordt dit kunstje nog eens herhaald, maar dan met een verlenging van twee minuten.

Met uitzondering van het zeven minuten durende gefreak op The Devil Rides Out klokken alle nummers op dit nog geen drie kwartier durende album rond de vier a vijf minuten. Qoph is een energieke rockband zoals er ontelbare te vinden zijn: bruisend en overlopend van passie. Het kwartet staat niet in de boeken als een productieve groep, maar wanneer men zoals op “Freaks” uit de schulp kruipt, mag iedereen dat weten. En het liefst horen.

Hans Ravensbergen