Quantum FantayAlbum

“Dancing In Limbo” is het zesde studio-album van de Belgisch progressieve spacerrockband Quantum Fantay. Als je de titel van de schijf voor het eerst ziet zal je even huiveren. Limbodansers zijn namelijk gewend de lat steeds lager te leggen, wij willen hem juist hoger. Maar alle gekheid op een stokje, Quantum Fantay heeft nog nooit te kampen gehad met een tanende kwaliteit en ook op “Dancing in Limbo” blurpt het kwartet uit Lokeren de wereld weer aan gort.

In tegenstelling tot voorganger “Terragaia” uit 2014 is “Dancing In Limbo” geen conceptalbum. We gaan gewoon weer met de voetjes van de vloer en verlaten de aardse thematiek van de vorige cd. De nieuweling ligt wat dat betreft helemaal in de lijn van eerdere albums. Toch zijn er enkele noemenswaardige verschillen. “Dancing In Limbo” is dankzij het volvette baswerk van Jaro en de stuwende drumpartijen van Gino Bartolini een stuk minder lichtvoetig. Ook focust de muziek zich meer op melodie, kracht en bombast met de hemelse gitaarfratsen van nieuwe rekruut Tom Tas. Als vanouds zijn daar natuurlijk de toetsen capriolen van Pete Mush die met z’n zinderende spel voor de nodige herkenning zorgt. Er wordt nog steeds niet gezongen in de dampende massa en ook de etnische toevoegingen van didgeridoo, djembé en saz zijn er nog. Het resultaat is een drie kwartier durend werkje dat niet echt uitblinkt in variatie, maar dat daar absoluut niet onder gebukt gaat. Een flinke portie herhalingen is inherent aan het genre, nietwaar?

Met twee vingers in de neus durf ik dan ook te beweren dat “Dancing In Limbo” de meest onderhoudende en progressieve cd is van het stel.

Een blik op de tracks en hun tijden doet de wenkbrauwen fronzen. Het is een beetje raar: Nimbo (11:11), Rimboe (11:12), Cacimbo (11:13) en Limbo (11:14). Sesamstraat . In de praktijk blijkt het fröbelgehalte wel mee te vallen. Het album gaat prettig van start met Nimbo en gelijk weet je hoe het zit. Bij Quantum Fantay dampt het en krijg je een dijk van een gitaarsolo voor je kiezen als je hormonen daarom vragen. Het nummer is een goede binnenkomer terwijl je mag aannemen dat het beste nog moet komen. Het daaropvolgende Rimboe is Quantum Fantay op z’n best en het is dan ook jammer dat de gastrol die Ed Wynne (Ozric Tentacles) hier speelt niet echt opvalt. Het is een beetje sneu: hebben ze hun goeroe in huis, overklassen ze hem… Op naar nummer drie. Van alle progplaten die ik ken met een didgeridoo erop is “Dancing In Limbo” veruit de beste. Luister wat dat betreft naar de kolkende klanken van Cacimbo en hoor hoe het past. Het afsluitende Limbo is, vooral in het begin, erg industrieel van toon. Het vergt trouwens niet veel van je voorstellingsvermogen om hier Frank Borneman van Eloy te horen zingen. “Dancing In Limbo” is sowieso een album met een grote verbeeldingskracht en dat begint al bij het kleurige hoesje. Take me away.

Voor hen die de band niet of nauwelijks kennen is “Dancing in Limbo” het perfecte instappunt en voor hen die de band al kennen geldt het advies om het album blind aan te schaffen. Echter, wie liever gaat limbo dansen wordt dringend verzocht het schijfje links te laten liggen, de lat ligt namelijk behoorlijk hoog.

Dick van der Heijde