Queen Of HeartsAlbum

En jawel hoor, na het ongekende offensief van het Brabantse Ricocher kondigt wederom een zuidelijke band zich aan om in de voetsporen van deze topband te treden. Queen Of Hearts maakt gewag in het cd boekje dat de fans twintig jaar hebben moeten wachten op de cd zodat je kunt concluderen dat deze jongens al een tijdje aan de weg timmeren. Waarom twintig jaar wachten? Het kan te maken hebben met de hype van vandaag dat de “oudjes” weer bij elkaar kruipen om de ooit zo mooie composities eindelijk eens op cd uit te brengen. Wel, ik kan nu al meedelen dat Queen Of Hearts daar goed aan gedaan heeft want “The Devastated Run” is beslist een aanrader.Eigenlijk hoor je het al meteen bij het openingsnummer Queen Of Hearts. Het rocky intro staat als een huis en heeft een aangename klank. Het doet je in beginsel aan Kane denken maar dat ebt dan weer weg met het stemgeluid van zanger Dirk van Helmond. De toon is dan gezet. Met Meant To Be wordt meer de weg van Marillion ingeslagen, zelfs de stem neigt naar die van Steve Hogarth, meng daar nog een stukje John Petrucci (Dream Theater) gitaargeluid doorheen en dan heb je de formule te pakken. Een pakkend nummer dat een evenwichtige opbouw heeft en een fantastische afdronk. Het nummer heeft een melancholieke inslag en je merkt dat drums en bas een geoliede basis vormt voor de snelheid van het nummer. Ook gitarist Marchel Martens snijdt schitterend met zijn geluid dwars door alle toetsenschema’s heen. Het nummer werkt naar een fantastische climax toe om met hemelse synthesizergeluiden en “famous last words” van Van Helmond te besluiten. Beslist mijn favoriete track van de cd.

Raise Cain krijgt niet de allure dat het voorgaande nummer wel heeft. Een doorsnee song dat meer in het hardrock genre thuishoort. Je hoort ook dat Van Helmond in het refrein op zijn tenen moet lopen om de hoge tonen er uit te persen. Niettemin maakt het rocky gitaarwerk een hoop goed. Het geheel eindigt wat rommelig maar daar moet beslist een bedoeling achter hebben gezeten. Met Crossing Crossroads zijn we plotseling weer in de huid gekropen van Marillion. Het nummer doet denken aan “This Strange Machine” van Marillion omdat de verteltrant van Van Helmond gelijk is aan die van Hogarth. Niettemin een mooi nummer dat bij mij meerdere luisterbeurten heeft gekregen. Broken Heart is een meer rechtdoor nummer dat weinig verrassingen kent en lijkt als opvuller gebruikt te zijn. Cold Sunday Morning en It’s Over zijn meer gedragen songs die mooi omlijst worden door het synthesizergeluid van Jan van den Heuvel. Met de emotie van deze nummers is Queen Of Hearts op z’n best.

“The Devastated Run” is een geslaagde cd die ik trots in mijn cd lade zal opbergen en niet al te ver van Ricocher af. Ik ben benieuwd naar de volgende cd omdat ik het gevoel heb dat alles pas is begonnen…

Ruud Stoker