QueensrÿcheAlbum

Het tweede album van de vernieuwde Queensrÿche verschijnt ongeveer een jaar nadat een overeenkomst is bereikt met de voormalige zanger Geoff Tate over de rechten van bandnaam. Aan Rockenfield, Wilton en Jackson is het recht op de naam “Queensrÿche” toegewezen, waardoor zij samen met Lundgren en LaTorre verder kunnen onder deze naam. Tate brengt omstreeks dezelfde tijd zijn eerste album uit onder de naam Operation:Mindcrime.

“Condition Hüman” ligt direct in de lijn met hun vorige album “Queensrÿche” en grijpt nog verder terug naar de Amerikaans getinte hard rock, vergelijkbaar met de bands zoals Guns ‘N Roses, Savatage, Fates Warning en natuurlijk Crimson Glory, maar doet zelfs denken aan bands als Metal Church en Mercyful Fate – met het kenmerkende stemgeluid van King Diamond – die vooral in de tachtiger jaren bekende heavy metal bands waren.

Het album start met Arrow Of Time, een nummer dat de gekozen richting meteen duidelijk maakt. Geen track die meteen indruk maakt, maar een normaal uptempo rocknummer onderbouwd met een stevige ritmesectie en sterke gitaar. The Guardian volgt in eenzelfde hoog tempo, met een vergelijkbare metalen riff en hier en daar een gitaarsolo. Opvallend in dit nummer is de tekst ‘Revolution Calling’ die vele malen wordt herhaald, natuurlijk teruggrijpend op hun succes album. Hellfire begint intrigerend als een echt Queensrÿche nummer en gaat terug naar de begintijden van de band, denk aan “The Warning” uit 1984. Todd LaTorre gebruikt hier een ijle kopstem (falsetto) die erg aan de eerder genoemde King Diamond doet denken.

Het titelnummer Condition Hüman wordt op typisch eigen wijze ingeleid door het korte The Aftermath en is een nummer dat het echte Queensrÿche geluid weer naar boven brengt. Muzikaal gezien heeft het alle ingrediënten die de band zo groot hebben gemaakt. Tegen het einde – net na de vijf minuten – klinkt een bekend Marillion deuntje door, om vervolgens weer stevig uit te pakken.

Als ik een recensie schrijf ga ik vaak ook even de oudere albums na op onze site om te kijken wat wij daar over hebben geschreven. Zo stuitte ik ook op de recensie van mijn oud-collega Hans Ravensbergen die het verzamelalbum “Sign Of The Times : The Very Best Of” heeft gerecenseerd. En eigenlijk bedroop me hier eenzelfde gevoel ‘na verloop van een aantal jaren heb je het allemaal wel gehoord‘. En natuurlijk heb ik ook de recensie van hun laatste album er nog eens op nageslagen. Hier heb ik LaTorre al uitgebreid geïntroduceerd en ook de gekozen richting van de vernieuwde band toegelicht. Zoals hierboven aangegeven is deze richting doorgezet op “Condition Hüman”, wat voor de progressieve liefhebber als ‘jammer’ kan worden bestempeld. De old-school hardrock fan zal dit echter sterk toejuichen.

Mario van Os