QueensrÿcheAlbum

Scroll naar beneden voor de recensie van de heruitgave en de Definitive Deluxe Boxset 2021

Wat te doen als je net het perfecte album gemaakt hebt? Voor die vraag zag ons gezelschap uit Seattle zich gesteld na “Operation: Mindcrime” (OM), tot op de dag van vandaag waarschijnlijk het meest geslaagde voorbeeld van een progmetalen conceptalbum. Gelukkig hebben ze niet geprobeerd het succes met iets vergelijkbaars te evenaren, want bij dergelijke pogingen is de kans op mislukking toch wel erg groot.

Zo had een recensie van het uit 1990 stammende vierde volledige album van Queensrÿche tot begin 2006 kunnen beginnen. En toen was hij daar toch: “Operation: Mindcrime II”. Alle vrees ten spijt, lijkt de consensus toch wel te zijn dat die opvolger beter was dan van opvolgers in het algemeen en in het bijzonder het Queensrÿche van kort voor en kort na de millenniumwisseling verwacht kon worden. We gaan nu echter wél terug in de tijd naar 1990, toen er van dat alles nog geen sprake was.

In een bijzonder weinig spectaculair progjaar (het meest tot de verbeelding spreken nog “Amarok” van oudgediende Mike Oldfield, het solodebuut van Fish en het debuut van de zware jongens van Psychotic Waltz) komt Queensrÿche met een plaat die, slechts bezien in het licht van zijn illustere voorganger, makkelijk uitnodigt tot weeklagen over een commerciële val voor het grote publiek. Ofschoon ook ik “OM” boven “Empire” verkies, moet toch aangetekend worden dat het met die commerciële val nogal meevalt. Wél leverde “Empire” Queensrÿche in Nederland hun enige hit op met de fakkelballade Silent Lucidity, een gevoelig liedje met een behoorlijke gitaarsolo waar, met dank aan de radio, de meeste charme onderhand wel een beetje af is. Voor het overige kan de muziek gezien worden als het verlengde van muziek van voor “OM” (Queen Of The Reich, Walk In The Shadows), maar als je de liedjes uit hun concept trekt ook van tracks van die voorganger zelf (Breaking The Silence, I Don’t Believe In Love). Zelfs een ballade van toch bijna het kaliber Silent Lucidity hebben de heren in het verleden al eens vertoond (Take Hold Of The Flame).

Wellicht kan de controverse ook deels verklaard worden doordat “Empire” uitkwam na de grote hitsuccessen van bands als Bon Jovi, Europe en Def Leppard, waardoor de gelijkenissen met dergelijke bands ineens wat meer opvielen. “Rage For Order” was er met zijn 1986-datering evenmin ver vooraan, maar zat op zijn minst toch nog wel in de frontlinie. Openingsnummer Best I Can zou als steen des aanstoots kunnen fungeren met zijn no-nonsense gitaarriff, de alomtegenwoordige keyboards, de zelfbewuste tekst en het refrein dat misschien even een momentje aan Kiss doet denken. Toch ben ik jaren na de kennismaking nog zeer onder de indruk van het gitaarwerk in dit nummer en de fadeout alleen al laat voor mij alle eerder in deze alinea genoemde bands achter zich. Steen des aanstoots of niet, voor mij staat het beste nummer op deze plaat vooraan.

Songs als The Thin Line, Jet City Woman, Another Rainy Night en One And Only vormen de grootste gemene deler van het album: voor de popmetalhoek toch wat te donker, voor veel progluisteraars toch wat rechttoe rechtaan, kortom vooral geschikt voor wie zich niet te zeer door hokjes laat belemmeren. Ook hier weer zijn met name gitarist Chris DeGarmo en drummer Scott Rockenfield verantwoordelijk voor de typische Queensrÿche-schwung die de songs net dat beetje extra geeft.

In de wat tragere ritmen staat naast het titelnummer vooral het lome Della Brown vooraan. Het is een lang uitgesponnen en enigszins bluesy nummer dat een stevig contrast vormt met de heldere couplet-refrein-couplet-refrein-…-nummers die eraan vooraf gingen. De gitaarsolo die het nummer afsluit is onvergetelijk. De meest ‘in-your-face’ intro’s van de plaat horen bij de nummers die het al gememoreerde Silent Lucidity inklemmen: Resistance en Hand On Heart. Buiten de intro is de laatste toch de meer memorabele van de twee, niet in de laatste plaats door (is-ie weer) Rockenfields boeiende drumpartijen. Met afsluiter Anybody Listening ten slotte voegen de heren nog een halve power ballade toe aan het repertoire. Mooi van opzet, mooi van spel en mooi geplaatst. Wat wil een mens nog meer?

“Empire” is een typisch Queensrÿche-album en meer dan tenminste enig volgend album is het ook een kind van zijn tijd. Sterke songs, sterke muzikanten, de som der delen evenaart beslist die van de roemruchte voorganger. Het geheel blijft er echter iets bij achter, maar ook niet meer dan i­ets.

Casper Middelkamp

Heruitgave 2010:

Wat bezielt het EMI om na een uistekende remaster van Queensrÿche’s “Empire” van amper zeven jaar geleden nu weer een ‘update’ in de winkels te leggen? Voldeed die vorige heruitgave niet meer aan de maatstaven van nu of is een ’20th anniversary’ een moment om dit album weer stevig onder de aandacht te brengen? Vragen waarop de doorsnee luisteraar geen antwoord hoeft te hebben. Feit blijft dat een bonus-cd met het niet-“Mindcrime”-gedeelte van het concert uit 1990 in London nu aan het album uit datzelfde jaar is toegevoegd. En aangezien EMI het tegenwoordig vooral van haar ‘reissue-campaigns’ moet hebben, is het natuurlijk zonneklaar dat daarmee flink wordt uitgepakt. De echte fan zal wat dieper in de buidel tasten, want deze nieuwe uitgave van “Empire” is verpakt in een mini-box met kaarten en andere leuke dingen voor het oog. Wie vooral voor de muziek gaat, koopt de standaard-versie met beide cd’s. Het originele album is na twintig jaar nog steeds een blijvertje in het oeuvre van de groep en klinkt als de meest toegankelijke in de trilogie “Rage For Order”-“Operation: Mindcrime”-“Empire”. Een prima introductie voor diegene die wel wat van Queensrÿche in de kast wil hebben, maar niet gelijk aan een zwaar magnum opus als “Operation: Mindcrime” wil beginnen. De bijgevoegde tweede cd biedt zoals gezegd de rest van een optreden uit 1990 (het eerste deel werd al eerder als bonus uitgebracht), inclusief twee oudere stukken en daarop klinkt de band uit Seattle zelfverzekerd en vaak met nog meer kracht dan dat het studio-album laat horen. Silent Lucidity vormt daarin de onbetwiste climax; een stuk dat vrienden en vijanden heeft, maar nog steeds zeer goed in het gehoor ligt. Kortom, deze heruitgave is een prima instapper in het werk van deze groep en heeft ook voor de echte fan genoeg aanschafwaarde.

Wouter Bessels

Definitive Deluxe Boxset 2021:

Als ik zo bovenstaand stukje van collega Wouter Bessels lees, voel ik me bijna beschaamd dat ik iets mag schrijven over wederom een nieuwe versie van dit album dat de status van triple platina behaalde en het meest commerciële succes voor deze band werd. Een hele prestatie na het fenomenale “Operation: Mindcrime” uit 1998.

Na een reissue uitgave in 2003 en dus een 20th Anniversary Edition in 2010 is er nu ook de Definite Deluxe Boxset editie. Voor deze uitgave heeft het album een remaster gekregen in de Abbey Road Studio. Over het geluid kan ik kort zijn, dat is geweldig. De tweede schijf van de 2cd versie (die ik hier bespreek) bevat negen extra’s. Deze bestaan uit B-kanten, single versies, live versies en een akoestische versie. De eerste drie B-kanten stonden ook als bonustrack op de 2003 uitgave.

In de Deluxe versie bevat de derde cd het tweede deel van het concert dat de band in 1990 gaf in London (het eerste deel is een integrale versie van “Operation: Mindcrime” die je terugvindt op de 2021 remaster van dit album). Maar dit optreden stond ook al op de 2010 versie. De box wordt gecompleteerd met een dvd en een boekwerk. Het geremasterde album is ook op dubbel vinyl te krijgen.

Echte die-hard fans zullen deze uitgave zeker waarderen. Ben je alleen geïnteresseerd in de remaster, ga dan voor de 2cd of de vinyl versie. Deze release is nu wel genoeg uitgeknepen.