QueensrÿcheAlbum

Dankzij de ruzie die vorig jaar is ontstaan tussen de bandleden hebben we hier – in een tijdbestek van slechts twee maanden – het tweede nieuwe album van een band die zich Queensrÿche noemt. Dat deze ruzie onproportionele vormen heeft aangenomen, waarbij partijen elkaar heen en weer over van alles beschuldigen is natuurlijk niet fraai. Een rechter die aangegeven heeft dat de markt maar moet bepalen wie het meeste recht heeft op de bandnaam, helpt daar natuurlijk ook niet bij. Jammer genoeg snappen beide partijen niet dat je je dan beter positief kunt onderscheiden in plaats van met modder naar de ander te gooien. Maar goed, laten we in deze recensie proberen om ons te richten op de muziek die de formatie Queensrÿche met La Torre heeft afgeleverd op het album “Queensrÿche”.

Vanaf de eerste noten is duidelijk dat deze versie van de band terug wil naar de oudere albums van Queensrÿche. De band is dan ook ontstaan uit het live samenwerkingsverband “Rising West”, vernoemd naar een songtekst van het album “The Warning”. Terwijl Geoff Tate met zijn soloalbum “Kings & Thieves” bezig was, trad deze formatie op in twee uitverkochte shows in Seattle’s Hard Rock Café op 8 en 9 juni 2012. Nadat Tate was ontslagen uit de band leek de Crimson Glory zanger Todd LaTorre dan ook een goede vervanger.

Todd LaTorre krijgt op zevenjarig leeftijd een drumstel en drumt ruim 24 jaar in allerlei metal en hard rockbandjes in de Tampa Bay Area. Na de dood van Midnight – de oorspronkelijke zanger van Crimson Glory – wordt LaTorre in 2009 door een wederzijdse vriend Matt LaPorte (Jon Oliva’s Pain/Circle II Circle) geïntroduceerd bij Jon Denning (gitarist bij Crimson Glory). Met LaPorte heeft LaTorre kort daarvoor het nummer The Welcome Experience opgenomen. Bij Crimson Glory zegt LaTorre zijn drumstel vaarwel en kan hij zijn zangaspiraties navolgen. Todd LaTorre is al vanaf de beginjaren van Queensrÿche fan van hun muziek, iets wat hem goed van pas komt bij zowel Crimson Glory een band die in de voetsporen van Queensrÿche en Fates Warning is ontstaan als bij Queensrÿche. LaTorre probeert namelijk met zijn stem duidelijk die van Tate na te doen. Iets wat natuurlijk onmogelijk is. Ik denk dat het sterker was geweest om voor een duidelijk andere zanger te kiezen. Denk aan Marillion waar Hogarth toch echt niet in de voetsporen van Fish wou treden, maar juist zijn eigen stempel op de muziek zette.

En dan de rest van de band. Die is gelijk gebleven met Michael Wilton, Eddie Jackson, Scott Rockenfield – die alle drie vanaf het begin deel uitmaken van Queensrÿche – en Parker Lundgren die in 2009 de tweede gitaar overnam van Mike Stone. De eerste tonen van het album zijn dan ook vertrouwd. Met X2 zet deze band het geluid neer uit de beginjaren. In de persinformatie meldt Jackson dan ook dat ze met deze band terug willen naar het geluid waarmee ze gestart zijn, terug naar het meer heavy onderdeel van hun jongere jaren. Of ze hier in geslaagd zijn, daar zullen de meningen over verschillen.

Redemption was het eerste nummer van dit album dat via internet uitgebracht werd en de eerste single. Een nummer dat start met een sterke gitaar-riff en ook stevig wordt ingezet. Al snel gaat het echter over in een zang gedreven nummer, waarbij LaTorre met name op de hogere tonen net te kort schiet. Het populair aandoende refrein maakt duidelijk dat Queensrÿche ook het grotere publiek wil aanspreken. Verder verrast Pamela Moore bekend van “Operation: Mindcrime” – vriend en vijand door op het nummer A World Without mee te zingen. Met haar zwoele achtergrondstem krijgt dit nummer een speciale emotionele lading. De ingetogen, maar sterke gitaarsolo, versterken dit gevoel.

Jammer genoeg is ook de lengte van het album teruggebracht naar die uit de beginjaren van de band. Slechts 35 minuten voor 11 nummers. Vroeger konden ze nog nummers maken van bijna 10 minuten (zoals Roads To Madness) of nummers die vlekkeloos in elkaar overliepen (Screaming In Digital en I Will Remember). Het zijn nu allemaal losse nummers geworden van 3 a 4 minuten, die voor het grotere publiek gemaakt zijn en ook radio-airplay kunnen krijgen. Commerciëler dan ooit en naarstig op zoek naar erkenning als band. Jammer. Ik moet weemoedig terugdenken aan die mooie momenten van vroeger: het moment dat je voor het eerst de in eigen beheer opgenomen ep in handen krijgt, de hele nacht doorfeesten met “Operation: Mindcrime” en een schitterend optreden op Arrow Rock Festival.

En dan nog een laatste woord over de productie. In diverse persuitingen wordt het album “Frequency Unknown” volledig afgekraakt om zijn slechte productie. Dan zou je denken dat deze formatie daar iets van geleerd heeft en er meer werk van zou maken. Echter niets is minder waar, het album klinkt uitermate vlak en schel. Ook hier gaat dus de vergelijking met het debuutalbum op. De zang lijkt in de mix te veel opgehaald en helemaal overgeproduceerd. James Barton – die veel beter werk heeft afgeleverd bij onder andere Rush en Metallica – heeft waarschijnlijk te weinig tijd gekregen om een goed resultaat neer te zetten. Alles lijkt te snel afgeraffeld omdat er ook hier een deadline te halen was.

Met “Frequency Unknown” en “Queenrÿche” kunnen we in korte tijd twee albums toevoegen aan de discografie van de band Queensrÿche. Als ik naar beide producten luister, dan moet ik constateren dat beide versies van de band drukker zijn geweest met het zwartmaken van de andere partij en zich minder geconcentreerd hebben op hun eigen muziek. Als dezelfde energie was gebruikt voor de muziek, dan hadden we nu een schitterend product in handen kunnen hebben. In beide albums is voldoende moois aanwezig, als dit nu eens gecombineerd kon worden.

Mario van Os