QueensrÿcheAlbum

Zo halverwege de negentiger jaren, na het verschijnen van het album “Promised Land” ben ik Queensrÿche eigenlijk uit het zicht, of beter nog, uit het gehoor verloren. Ik kan mij nog wel herinneren dat dit album voor mij, als fan van bijna het eerste uur, een grote afknapper was. Sindsdien heb ik dan ook geen album van Queensrÿche meer goed genoeg bevonden en was ik ‘fan af’. Toen ik echter zo’n dertien jaar later het compilatiealbum “The Sign Of The Times – The Very best Of” ter recensie in mijn brievenbus aantrof, was dat voor mij mede aanleiding nog eens te analyseren waarom het destijds is fout gelopen. Dat is misschien ook het enige wat leuk is aan een compilatiealbum. De beste nummers (volgens wie eigenlijk?) uit de geschiedenis van de groep komen dan immers – en in dit geval ook nog eens chronologisch – aan je voorbij.

Met name de eerste zeven nummers van het album klinken als een déja vu. We hebben het dan ook over de grote knallers uit de beginjaren. Je hoort de onmiskenbare kwaliteit van de groep in mijn persoonlijke favorieten Queen Of The Reich, Warning, Walk In The Shadows en Eyes Of A Stranger. Die o zo herkenbare hoge en zuivere zang van Geoff Tate was destijds sensationeel. En wat te denken van het gitaarkoppel Chris DeGarmo en Michael Wilton. Muzikaal wist men zich ook prima te onderscheiden van al dat metalen geweld in die jaren. We hebben het hier dus over midden en eind tachtiger jaren van de 20^ste eeuw. Queensrÿche heeft zich ook altijd begeven op het grensgebied van metal en progressieve metal. Men wist vanuit deze stromingen veel fans aan zich te verbinden, hoofdzakelijk vanwege de vaak experimentele aard van hun muziek. En dat is knap met een legio concurrerende groepen op de loer. Maar na verloop van een aantal jaren heb je het allemaal wel gehoord. Nummers gaan toch steeds meer op elkaar lijken. Vandaar ook dat het zoetsappige Bridge, Jet City Woman en Another Rainy Night (Without You) minder gaan boeien. Dieptepunt is het als titel aan dit album verbonden Sign Of The Times, niet meer dan een dertien in één dozijn rocksong.

Gelukkig is nog wel het enige goede nummer van “Promised Land”, te weten I Am I opgenomen. Voor het overige staan er op dit album nog wat opvullers zoals de draak Real World uit de 1993-film The Last Action Hero en Until There Was You, bonusnummer van de heruitgave van “Q2K”. Van het in 2006 met veel bombarie aangekondigde maar tegenvallende “Operation:Mindcrime II”, is All The Promises vertegenwoordigd. Wat mij betreft overbodig, omdat dit nummer onderdeel is van een verhaallijn en een niet op zichzelf staand nummer is.

Wanneer groepen als Queensrÿche ‘best of’-albums uit gaan brengen, bekruipt mij altijd het gevoel dat puur winstbejag het motief is. Zeker wanneer je krap zeven jaar eerder ook al een compilatiealbum hebt uitgebracht met maar liefst twaalf dezelfde nummers. Want wat moet je hier als fan mee? Je hebt alles al in huis en een compilatie maken doe je zelf met je cd-brander. En dan ook nog eens met de nummers die jij goed vindt. Maar voor mensen als ik, de afgehaakte fans dus, is zo’n album natuurlijk het ei van Columbus. Of natuurlijk voor de nieuwe generatie liefhebbers van (progressieve) metal die Queensrÿche nog niet kennen. Voor al die mensen is dit album namelijk de moeite van het aanschaffen en beluisteren zeker waard. Er is (uiteraard?) ook een speciale versie verkrijgbaar met een bonus cd, waarop bijzondere uitvoeringen en wat demoversies staan.

Ja, ik ben er nu achter waarom het destijds tussen mij en Queensrÿche is fout gelopen. Ik denk ook niet dat het tussen ons nog goed komt.

Hans Ravensbergen