Quella Vecchia Locanda

Quella Vecchia Locanda

Info
Uitgekomen in: 1972
Land van herkomst: Italië
Label: Vinyl Magic
Website: -
MySpace: www.myspace.com/quellavecchiaprog
Tracklist
Prologo (4:59)
Un Vilaggio, Un'Illusione (3:54)
Realtà (4:16)
Immagini Sfocate (2:59)
Il Cieco (4:11)
Dialogo (3:42)
Verso La Locanda (5:15)
Sogno, Risveglio E... (5:15)
Giorgio Giorgi: zang, fluit, piccolo
Massimo Roselli: piano, orgel, Mellotron, Moog, elektronische citer, spinet, zang
Donald Lax: klassieke viool, elektrische viool
Patrick Traina: drums, percussie
Romualdo Coletta: bas, frequency generator
Raimundo Maria Cocco: elektrische gitaar, akoestische gitaar, 12-snarige gitaar, zang
Il Tempo Della Gioia (1974)
Quella Vecchia Locanda (1972)

In 1970, in de Eeuwige Stad, ontstond de band Quella Vecchia Locanda. Zoals de meeste bands uit die periode die niet tot de grote drie (Le Orme, Premiata Forneria Marconi en Banco del Mutuo Soccorso) worden gerekend, was ook Quella Vecchia Locanda geen lang leven geschonken. Amper vier jaar na dato werd de band al ontbonden. Gelukkig niet zonder twee meesterwerken uit de Italiaanse prog voor ons achter te laten. Het eerste van deze twee albums, “Quella Vecchia Locanda” verscheen in 1972, samen met andere meesterwerken uit dit genre zoals daar zijn “Darwin!”, “Per Un Amico” en “Uomo Di Pezza”. We kunnen dus met recht een reden spreken over een vruchtbare periode.

Uiteraard spreekt het voor zich dat de muziek die op “Quella Vecchia Locanda” te vinden is erg met die van de reeds voornoemde grote drie te vergelijken valt. En samen met hen maken we voor Quella Vecchia Locanda dan ook vooral de vergelijking met de vroege Genesis en King Crimson. Doch wil dit niet zeggen dat deze band niets meer is dan een minder goede kopie van de grote drie. Integendeel, dit album voelt meteen aan als een uniek, verfrissend plaatje. Daar de bandleden een sterke klassieke achtergrond hebben, mag het niet verrassen dat Quella Vecchia Locanda gretig gebruik maakt van invloeden uit de klassieke muziek. Dit zorgt er dan ook voor dat ze wat meer bij de Britse bands als Genesis aanleunen dan enkele andere Italiaanse bands.

Op debuut “Quella Vecchia Locanda” brengt de band dan ook vooral typische Italiaanse toetsenprog. Dit met een sterkere klassieke insteek. Maar vooral ook met een erg breed instrumentarium. En juist dit laatste is een belangrijk kenmerk van de muziek van Quella Vecchia Locanda en zorgt er mede voor dat deze band niet zomaar een 13-in-een-dozijn band is, maar eerder zijn eigen unieke positie inneemt. Zo is er het nummer Un Vilaggio, Un’Illusione dat in eerste instantie lijkt op een typisch progrock nummertje van de jaren zeventig. Tot op het moment dat violist Donald Lax in actie schiet en ons verrast met enkele ‘gekke’ vioolstukjes die eigenlijk wel wat doen denken aan wat avantgardist John Cale vaak op ons loslaat. Het is dan ook vooral de viool van Lax die ervoor zorgt dat dit nummer naar een hoger niveau getild wordt.

Een ander element uit Quella Vecchia Locanda’s instrumentarium is het gebruik van de fluit. Ongetwijfeld zijn er nu al mensen die meteen denken aan bands als Focus en Jethro Tull als referentie. Wel, ondanks dat dit uiteraard niet altijd opgaat als we het over muziek met een fluit hebben, klopt het in dit geval wel. Vaak doet de muziek hier een beetje aan Focus – maar vooral aan Jethro Tull – denken. Een nummer dat dit perfect illustreert is Il Cieco, een degelijk prognummer dat voornamelijk bijzonder wordt doordat het gedragen wordt door de fluitist. Zoals Ian Anderson dus ook doet.

Een derde instrument dat ik er wil uitpikken, is datgene waar menig progliefhebber spontaan van begint te kwijlen: de Mellotron. Hoewel dat het verre van het beste nummer op dit album is, horen we de Mellotron vooral goed to zijn recht komen op Dialogo. Alweer is het hier het ruime instrumentarium dat Quella Vecchia Locanda’s songs naar een hoger niveau brengt.

In tegenstelling tot opvolger “Il Tempo Della Gioia” klinkt deze “Quella Vecchia Locanda” nog wat ruw, wat ongepolijst. Maar dit komt zeer zeker de spontaniteit van de muziek ten goede. Een ruwe ongepolijste diamant is tenslotte vaak ook veel mooier dan een tot op de puntjes geslepen exemplaar. Zo ook voor dit album, dat ondanks de mindere bekendheid toch één van de absolute aanraders is voor iedereen die de Italiaanse prog uit de jaren zeventig een warm hart toedraagt.

Peter Van Haerenborgh

Koop bij bol.com

Send this to a friend