QuicksandAlbum

Als we de vrij uitgebreide liner notes bij Quicksands “Home Is Where I Belong” mogen geloven, is deze band uit Wales met name in Nederland groot geweest. Nu kan ik daar niet zo goed over oordelen, daar ik in de jaren ’70 nog geboren moest worden, maar inmiddels draai ik alweer enkele jaren mee in de muziekliefhebberij en ben ik onder familie, vrienden, kennissen en leden van muziekfora nog geen levende ziel tegengekomen die hoog opgeeft over een legendarisch jaren ’70  bandje genaamd Quicksand. We kunnen er dus gevoeglijk van uitgaan dat het roemruchte Esoteric label weer diep in de vergetelheid gegraven heeft. Dames en heren, het resultaat van deze graafwerkzaamheden: Quicksand!

Quicksand was een vierkoppige rockband met instrumenttechnisch de usual suspects, maar zonder aparte zanger. De vocalen waren domweg onder het kwartet verdeeld. De muziek laat zich tegenwoordig als typische ‘classic rock’ duiden, met invloeden uit de blues, folk en progressieve rock. Het enige album bevat tien vrij korte nummers, gewoon fijne moppies met een kop en een staart. Op de oorspronkelijke vinyluitgave waren tweemaal twee nummers samengevoegd, ter verhoging van de progressieve pretenties. Om op Herman Finkers te variëren: “Dat heeft zo’n bandje toch niet nodig?”

Zonder dat de band nou echt één op één ergens op lijkt, kan de luisteraar bij het horen van “Home Is Where I Belong” best wat echo’s horen van bands als The Beach Boys, The Beatles, Cream, Jethro Tull en Pink Floyd. Vooral de gitaar- en baspartijen van de gebroeders Davies zijn bijzonder aangenaam te noemen. Het boekje meldt dat Robert Collins zich over orgel, Mellotron en Moog synthesizer buigt, maar tegenover die belofte staat een voor de gemiddelde progliefhebber toch wat schrale participatie. Vocale harmonieën nemen dan weer een prominentere plaats in.

Dat wereldfaam Quicksand tot op heden ontgaan is, is, wederom als we de liner notes mogen geloven, met name te wijten aan het label Dawn Records, dat weigerde een degelijke promotiecampagne op poten te zetten. Meer specifiek: alle aandacht ging naar labelconcullega’s Prelude, nadat deze met een Neil Young-cover de aandacht getrokken hadden. Geschiedkundige gerechtigheid moet dan maar liggen in het feit dat tegenwoordig ook geen mens die band meer kent.

Misschien ligt het toch ook een beetje aan de kwaliteit van het gebodene? Stop! “Home Is Where I Belong” is best een goede plaat. De muziek ademt duidelijk de jaren ’70, maar is toch ook wel weer minder gedateerd dan bijvoorbeeld de hoes doet vermoeden. Midden in de hoogtijdagen van ons aller favoriete genre was dat wellicht allemaal toch net niet genoeg. Geen nood, we kunnen nu in de herkansing voor bijvoorbeeld het energieke Hideaway My Song, het symfonisch getinte Sunlight Brings Shadows of de stemmige ballade Hiding It All… of voor al die andere nummers waar ook niks mis mee is.

Met dat al heeft er wederom een Esoteric-release aan de verwachtingen voldaan. En dat is in een tijd waarin progressieve pretenties niet zelden op drijfzand gebouwd zijn misschien wel waardevoller dan het lijkt.

Casper Middelkamp