QuillAlbum

Quill is een band uit Birmingham, Verenigd Koninkrijk, met als voornaamste bekendheid drummer Bev Bevan van Electric Light Orchestra. Volgens hun Facebook en site toeren ze intensief en verkopen ze zelfs concerten uit, daarom wekt het enigszins verbazing dat “Brush With The Moon” hun eerste album is, als we het live-album uit 1979 (!) niet meetellen, en uiteraard voorbij gaan aan alle andere Quills die de muziekgeschiedenis kent (Rate Your Music telt er tien).

Maar wellicht was deze cd er zelfs niet geweest, ware het niet dat songschrijver en bassist Ben Brain was overleden, reden voor zijn vrouw en zangeres Joy Strachan-Brain de rest van de band eens een keer de studio in te schoppen voor een heus eerbetoon.

Hoewel het album wat aarzelend begint – ik had het in eerste instantie zelfs terzijde geschoven als weinig interessant – heeft de muziek van Quill een zekere charme. Ze beschrijven het zelf als folkrock a la Fleetwood Mac, voordat The Corrs waren uitgevonden, en dat is op zich treffend. Ik vind het echter ook wat lijken op Wally, vooral na diens reünie, of op de later Barclay James Harvest, zelfs een beetje op The Enid. De muziek van Quill heeft in elk geval een zekere sloomheid die ook alle bovenstaande bands kenmerkt. Het verbaast me dan ook niets dat Cherry Red (die ook Esoteric Recordings in hun stal hebben) de distributie van deze in eigen beheer uitgebrachte plaat verzorgt.

Aan de andere kant is het wat bevreemdend in sommige tracks de overleden Brain te horen zingen, hoewel de meeste tracks door Joy worden bezongen. Het is goed om op de site te zien dat de band nog immer springlevend is, maar als je verstoken van internet en bibliotheken het album zou beoordelen, zou  je hier niets van weten. Het spreekt voor ze dat ze dit alles niet hebben uitgebuit met bijvoorbeeld een live-dvd, maar gezien hun live-reputatie had ik daar misschien juist wel voor gekozen.

En zo kabbelt “Brush With The Moon”, dat tien composities van Brain bevat, lustig door zonder al te veel indruk te maken. Het is mooi, doch zelden schokkend. Schoolyard, dat de openingstrack had moeten zijn vind ik, is wellicht nog het prijsnummer. Maar al met al voelt de cd van deze veteranen als een plaatje dat ze als aardigheidje verkopen bij hun concerten, waar het echte vuur wordt ontstoken. Dan kan je dat thuis draaien na het concert, als een soort after-party.

Markwin Meeuws