QuorumAlbum

Er was eens een klein jongetje dat in het grote Rusland woonde. Het negenjarige ventje luisterde naar de naam Dmitry Shtatnov en net als bijna al zijn leeftijdsgenootjes had hij de meest avontuurlijke fantasieën over zijn  zelfverzonnen helden in zijn zelfverzonnen landen. Samen met zijn vriendjes maakte hij er de nodige maquettes en tekeningen van. Inmiddels is Shtatnov een volwassen kerel en terwijl zijn relikwieën stof liggen te vergaren op de zolder van zijn ouderlijk huis viert hij zijn creativiteit bot als bassist, toetsenist en zanger van de nieuwe Russische neo–progband Quorum. Deze ambitieuze formatie debuteert begin 2011 met het bomvolle conceptalbum “Klubkin’s Voyage”. Dit in de moerstaal gezongen avontuur is een terugkeer naar de fantasiewereld van een kind. Dat we hierbij nogal eens moeten denken aan “Rockpommels Land” van het theatrale Grobschnitt  is niet zo vreemd. Wel is de muziek die Quorum maakt niet echt te vergelijken met die van de legendarische Duitsers, want Quorum is qua stijl duidelijk geënt op de neo-prog van de jaren ’90.

Het kan niet anders dan dat Shtatnov erg tevreden moet zijn over wat de band op deze cd laat horen, temeer daar hij een enorme hand in het geheel heeft gehad. Niet alleen is hij nadrukkelijk als muzikant aanwezig, tevens tekende hij voor de productie en componeerde twaalf van de zestien nummers. De luisteraar hoort een fragmentarisch geheel waar het plakken tot kunst is verheven. Van Ten Jinn via musicalmuziek tot IQ of Pendragon of Kayak of wie dan ook.

Er wordt uitstekend gespeeld en de plaat heeft er dan ook alle schijn van een goede te zijn. Of dat ook zo is valt nog te bezien. Het geheel is namelijk nogal veel met zijn 79 minuten. Wat zich wreekt is het gebrek aan hoogtepunten en natuurlijk het feit dat de zang in het Russisch is. De vocalen zijn redelijk te noemen. Shtatnov heeft op zich een prima stem, maar hij klinkt wel heel erg braaf.

Van het baswerk kun je echter geen genoeg krijgen. Dat is absoluut Shtatnov’s ding. De prominente plaats voor het gepluk aan de dikke snaren is zeer terecht. De man kan lekker attractief en dynamisch bassen. Opmerkelijk: hij werd pas zanger nadat de vele audities niets hadden opgeleverd en toetsenist werd hij pas nadat de vorige klavierridder de band had verlaten. De lessen uit zijn jeugd hebben Shtatnov geen windeieren gelegd. Vaak gebruikt hij de piano als basis en een enkele keer het orgel. Zijn solo’s op de synthesizer speelt hij supersnel en dat neigt nogal eens tot een nootje te veel. Wie het principe van ‘less is more’ beter begrijpt is gitarist Pavel Barabanov.

Het album gaat magnifiek van start met Overture. De Eddie Mulder-achtige touch van Barabanov  geeft de muziek een smakelijke gloed die (zeker in het begin van het album) de nummers tamelijk toegankelijk maakt.

Bij lange cd’s als deze kan je er vergif op innemen dat je zo een aantal nummers op kunt noemen die beter in de studio achter waren gebleven. Vanaf de zesde track tot en met de achtste verkeert het album in een fase die niet erg bijster is. Insanity is met z’n theremin-gefröbel zelfs ronduit irritant te noemen en Non-Accidental Meeting is niets meer dan een nietszeggend niemendalletje. Het is jammer dat met deze fase de aandacht voor de muziek behoorlijk wegglipt. Het tweede gedeelte van het album is zonder meer stukken beter waarbij vergelijkingen met de Mexicaanse band Cast nogal eens kunnen worden gemaakt. Er moet iets heel goeds met Klubkin zijn gebeurd, want de muziek wordt hier zeer interessant. Vooral nummers als Klubkin’s Voyage Part Two en de ballade So Tired moeten worden gehoord.

Al met al is “Klubkin Voyage” een geslaagd debuut album dat gezien de muzikale prestaties tot een goed album had kunnen worden uitgeroepen als het een kwartiertje korter had geduurd. De euforische afsluiter Voyage Goes On geeft uiteraard precies aan met welke zin deze recensie moet eindigen: en ze leefden nog lang en gelukkig.

Dick van der Heijde