RosenkreützAlbum

Bij sommige cd’s heb je vooraf een totaal ander verwachtingspatroon dan je daadwerkelijk te horen krijgt. Dat kan dan zo maar uitlopen tot een desillusie, soms tot een verassing, of soms… denk je helemaal niets.

Alleen de naam al. Rosenkreütz. Dat is niet mijn eerste gedachte voor de naam bij een Italiaanse band. Eerst maar eens de feiten: Rosenkreütz is een formatie bestaande uit vier muzikanten en was oorspronkelijk een soloproject van gitarist Fabio Serra. In 2006 besluit hij een band bij elkaar te zoeken om zijn plannen verder uit te werken en in de zomer van dat jaar worden de eerste opnames voor dit album gemaakt. De songs hebben welgeteld dus acht jaar kunnen rijpen voor de officiële release van dit “Back To The Stars”.

Betekent dat een hoge kwaliteit? Tja… De band schurkt met zijn geluid af en tegen Asia aan, maar een geoefend luisteraar kan ook Kansas, Yes, Genesis, Moonsafari en Queen vinden in de melodieën. Wat als een paal boven water staat, is dat de muziek onmiskenbaar de invloed van de jaren tachtig heeft meegekregen en mede daardoor wat kitsch is te noemen. Een goed voorbeeld daarvan is het intro van albumopener Signals In The Water en het intro van Childisch Reaction. Ook de melodie van het laatst genoemde nummer zou in de jaren zeventig/tachtig zo maar voor een potentiële hit gezorgd kunnen hebben. Echt een vreemde eend in de bijt is Nothing More In You, wat door gastzangeres Angela Merlin wordt geopend. Halverwege de track springt zanger Massimo Piubelli in het duet en over de hele linie heeft het nummer een poppy benadering meegekregen. Ook dit had makkelijk in de jaren tachtig opgemerkt kunnen worden, maar beide vocalisten geven het nummer de nekslag met een afschuwelijke uitspraak van de Engelse tekst. Ook de Beatles cover I Am The Walrus helpt niet mee de muziek van Rosenkreütz echt serieus te nemen. Want waar de versie van de fameuze Britten al niet veel indruk op mij achterliet, komen deze Italianen helemaal kolderiek over, zeker in de refreinen.

Ik gaf het al een beetje aan; de zang van vocalist Massimo Piubelli moet je liggen, en eigenlijk alleen maar vanwege zijn overduidelijke Italiaanse accent. Net als zoveel landgenoten heeft hij een ‘rollende’ uitspraak die op de zenuwen gaat werken. En dan bedoel ik dus echt dat de rillingen mij de rug overgaan als ik zijn uitspraak hoor en dat gaat verschrikkelijk irriteren. Een typisch voorbeeld waarbij het kwartje aan de verkeerde kant valt, terwijl er technisch weinig is aan te merken aan zijn zangkunsten.

Sitting On The Edge Of Heaven is een nummer wat hier nog wel even genoemd moet worden. Het kent een fantastische akoestisch intro, waarna er een complete omwenteling in stijl komt met een provocerende beat. Tussendoor horen we een paar mooie symfonische toetsenpartijen en een Queen-achtige intermezzo waardoor de muziek weer wat riekt naar het hedendaagse Moonsafari. Uitgezonderd de vreemde omwenteling van stijl is dit een prima nummer.

Is dit album een teleurstelling? Technisch en muzikaal is dit album zeker niet onverdienstelijk, dat moet gezegd worden, zeker als je naar de epic Back To The Stars luistert. In deze track wordt een fijn potje progrock bij elkaar gemusiceerd, dat staat als een paal boven water. Maar er zitten enkele aspecten aan het album waardoor je sterke motieven moet hebben dit album te kopen. Het frivole, kitscherige spel zal namelijk niet bij iedereen goed vallen. Tel daarbij op een ‘rollende’ zanger en je hebt de juiste drijfveren voorhanden eerst maar eens de kanalen op you-tube te checken. Mijn conclusie: het is net niet helemaal niks, maar veel meer is het ook niet.

Ruard Veltmaat