Wat bezielt een bont Italiaans muzikaal gezelschap om een van de bekende en meest gewaardeerde Pink Floyd-albums grondig te bewerken en in een eigen jasje te steken? Vittorio Sabelli en zijn R-Evolution Band mogen het zeggen. Of nog beter: het aan de luisteraar overlaten wat die met deze versie van “The Wall” aanmoet. Afgaan op de tracklist van de hoes staat in elk geval vast dat er behoorlijk wat gebeurt op de cd en daarmee is niet te weinig gezegd als even later met In The Flesh! wordt begonnen.
De opener is instrumentaal, Sabelli speelt sax en klarinet op de plekken waar de zang van Roger Waters in de oorspronkelijke versie voorbijkomt en de eerste gezongen woorden volgen pas in The Thin Ice. Daarna gaat het flink los, écht flink los. Van metal met meedogenloze grunts tot klezmer en freejazz: in ruim een uur wordt “The Wall” compleet onder handen genomen en door de mangel gehaald. Bij Mother ontstaat aanvankelijk de indruk dat met de beginnende hartslag de filmversie uit 1982 als basis wordt genomen, maar niets is minder waar: een bluesharp met doorleefde vrouwenzang giet het stuk in een totaal ander jasje.
De klarinet van Sabelli blijft de rode draad door het hele werkstuk. One Of My Turns heet op deze cd One Of My Bad Days en is een ‘gitaarlijk’ instrumentaaltje, terwijl Don’t Leave Me Now is verworden tot een kerkorgelstuk met Funeral Of Queen Mary II van Henry Purcell als basis en gesproken tekst (met typisch Engels met Italiaanse tongval), gevolgd door meer grunts. Hey You maakt het hier tot drum&bass-intermezzo en The Trial is een klezmer-deuntje dat ontaardt in totale gekte. Het zijn van die momenten dat “The Dark Side Of The Wall” alle kanten opgaat en de indruk ontstaat dat er hier sprake is van een uit de handen gelopen grap, als gevolg van een avondje flink innemen.
Wat wel overeind staat is de prachtige productie. Met detail voor alle instrumenten en een helder geluidsbeeld is hier met veel liefde voor de muziek aan gewerkt. De durf van R-Evolution Band is daarnaast ook het vermelden waard. “The Wall” is toch een vrij serieus werkstuk en om het op deze manier uit te voeren, met een mate van muzikale vrijheid, is een ware uitdaging. Let wel: voor diegene die hiervoor openstaat. Wie zweert bij het origineel, kan deze prima aan zich voorbij laten gaan.
Wouter Bessels