Raccomandata Ricevuta RitornoAlbum

Raccomandata Ricevuta Ritorno is een Italiaanse band uit vervlogen dagen. Deze groep met een overigens schitterende naam bracht in 1972 zijn enige album “Per… Un Mondo Di Cristallo” uit. Na op wat festivals te hebben gespeeld gaven ze er een jaar later, in 1973, alweer de brui aan. Bijna vier decennia later besloten Luciano Regoli en Nanni Civitenga de handen weer ineen te slaan. Met behulp van wat oude vrienden uit groepen als Goblin en Osanna werd een nieuw album in elkaar geknutseld. Officieel, en ik ga het je nog wat moeilijker maken, is deze heruitgave dan ook uitgebracht onder de naam La Nuova Raccomendata Con Ricevuta Di Ritorno. Nuova staat voor ‘nieuw’ en ritorno betekent ’terugkeer’, wat in dit geval erg toepasselijk is. Dat nieuwe wordt vorm gegeven door de rij aan meewerkende muzikanten, eveneens uit de muzikale historie van Italië, maar die hadden niets te maken met het debuutalbum.

De groep is er van oorsprong een uit de rij van vele symfonische eendagsvliegen uit het begin van de jaren ’70 die Italië rijk was. Uiteindelijk wisten alleen de volhardende bands de teloorgang van de Italiaanse symfo te overleven. Kennelijk ging het bij de heren weer kriebelen nadat men constateerde dat om hen heen meer bands tot een reünie besloten. Allemaal heel interessant en ook erg ambitieus. Toch mag de vraag worden gesteld of hier sprake is van nieuw elan of vergane glorie. Om die vraag te beantwoorden zou ik iedereen willen uitnodigen om op YouTube de videoclip van Il Cambiamento eens te gaan bekijken en beluisteren. Geeft deze clip je niet direct antwoord op die vraag, ga dan verder met het lezen van deze recensie.

Was je ook zo nieuwsgierig wat er na die fraaie natuurbeelden ging komen? Had je ook dubbele gevoelens bij het zien van de ‘oude’ Luciano Regoli met zijn witte Phantom Of The Opera-masker? En die mondharmonica dan, dat klonk toch even net als Supertramp? Maar die gitaarrif klonk wel weer superstrak en groovy, of niet? Nog niet eens te spreken van die gave toetsen- en gitaarsolo’s en die theatrale hoge zang die daarna kwamen. Geef het maar toe, het is gewoon nieuw elan van vergane glorie.

Het is waar deze groep voor staat. Men maakt graag gebruik van piano, viool (beide op Il Vecchio, met een folkachtig tweede deel), fluit, saxofoon, mondharmonica en Hammondorgel (luister naar het heerlijk golvende L’uomo Nuovo). Enkele nummers kennen vrouwelijke achtergrondvocalen die doen denken aan de wijze waarop Pink Floyd en Roger Waters die vroeger gebruikten.

Verwacht op deze cd geen standaard progressieve rock, want er worden regelmatig uitstapjes gemaakt naar jazz, klassiek en zelfs bluesrock (laat je hierdoor verrassen in Le Anime). Naast de soms theatrale zang gooit men er passages tussendoor met gesproken teksten tot aan een duel van saxofoon met blaffende honden en een knorrend varken. Kan het nog verrassender?

Uiting aan deze variatie en verrassing wordt vooral gegeven in het lange Eagle Mountain, wat centraal op het album is gelegen. Een romantisch begin met akoestisch gitaarspel gaat over in een stuk elektrisch gitaarspel met zwaar aangezette toetsen. De expressieve zang van Regoli wordt begeleid door scherpe gitaarklanken. Van een mooie toetsensolo rolt men plots in een stuk met meerstemmige zang wat wordt afgewisseld met vet toetsenwerk, waarna Nicola Di Stagio de laatste minuut mag volspelen met een net zo fraaie als doordringende gitaarsolo.

Dat Regoli naast muzikant een erkend kunstenaar is mag blijken uit de zeer fraai vormgegeven verpakking van dit album. Naast afbeeldingen van zijn schilderijen in het cd-boekje tref je een gesigneerde en apart genummerde tekening in de verpakking van mini-lp formaat aan.

“Il Pittore Volante” is een zeer gevarieerd album dat meerdere luisterbeurten gegund moet worden om zijn geheimen prijs te geven. Het is beslist een aanrader voor diegenen die de zeventigerjaren Italiaanse symfo, overgoten met een 21^ste eeuws sausje, willen (her)ontdekken.

Hans Ravensbergen