RadioheadAlbum

Je hebt heruitgaven en je hebt HERUITGAVEN! In de laatste categorie heeft platenmaatschappij EMI de eerste drie albums van Radiohead geheel opgepimpt en opnieuw in de markt gezet. Waar je bij de ene heruitgave een tweetal bonustracks en een paar extra foto’s in het boekje krijgt, is dit trio albums als driedubbel album uitgebracht. Het geheel is in een kek boxje gestopt waarna er ook nog wat fotokaarten zijn bijgevoegd om de feestvreugde extra te verhogen. Of de band het daar mee eens is vraag ik me terdege af maar de Radiohead fan spint er in elk geval garen bij. Aan mij is het de taak om de middelste van de drie te bespreken.

De weg van het Radiohead debuutalbum “Pablo Honey” naar het magnum opus van de jaren ’90, te weten “OK Computer” ging via het hier beschreven “The Bends”. Het is bijna een absurde weg die de band in die paar jaar muzikaal heeft afgelegd. Zoek maar eens een groep die in drie albums tijd alle paden en lanen van de alternatieve rock heeft bezocht en deze verwerkt heeft in al de pracht en praal die onder de Radiohead paraplu is uitgebracht. Het album “The Bends” is als tweede telg de overgangsplaat tussen het naar de Seatle sound (Pearl Jam, Nirvana, Stone Temple Pilots e.d.) neigende “Pablo Honey” en haast perfecte verwording van progressieve muziek, in beide betekenissen van het woord, op “OK Computer”.

Eigenlijk is “The Bends” een soort van ‘best of’ van beide platen. Het wat zwaarder op de hand liggende en meer experimentele werk (dus zeg maar de “OK Computer” sound) zoals Fake Plastic Trees, Street Spirit (Fade Out) en albumopener Planet Telex worden moeiteloos afgewisseld met het betere en stevigere rockwerk (het “Pablo Honey” geluid) zoals daar zijn Bones, Just en de single My Iron Lung. Plus dan de overige tracks die daar ergens tussen in liggen. Ik kan dus eigenlijk vrij makkelijk constateren dat “The Bends” eigenlijk de beste instapplaat van Radiohead is.

De plaat “The Bends” – opgenomen in de befaamde Abbey Road studios – werd in mei 1995 op de markt gezet en was / is zowel commercieel alsmede artistiek zeer succesvol. “The Bends” behaalt bijzonder goede verkoopcijfers en een aantal singles doet het vooral in Engeland zeer goed. De perfecte plaat voor de muziekliefhebber die “Pablo Honey” een teveel ‘jonge honden’ geluid vind hebben en “OK Computer” veel te pretentieus in de oren ligt.

De tweede cd bevat alle extra tracks die op de in de tijd uitgegeven cd-singles te vinden waren. Gelukkig voor de Radiohead fan zijn dit er nogal wat. De cd staat met 21 nummers bomvol. Naast de verschillende te verwachten, doch prima,  live en akoestische tracks, is het gros nooit in wat voor versie dan ook op een studio album verschenen. Nummers als Punchdrunk Lovesick Singalong (enkel de titel verdient al een award), Permanent Daylight, Bishop’s Robes, Maquiladora (zowel in studio- alsmede live variant) en How Can You Be Sure? doen niet onder voor het al bekende werk dat op de “The Bends” te vinden is. Het is hoogstens dat het volgens de band niet binnen de context van het album past. Zo achter elkaar op een cd kan je er niet omheen dat we echt niet met afdankertjes te maken hebben en dat maakt de tweede cd tot een essentiële aanvulling op je Radiohead verzameling.

Als laatste kom ik de dvd tegen in het boxje. Ook hier is niet halfslachtig te werk gegaan. Maar liefst 22 nummers zijn op de dvd geperst. Een bonte verzameling met verschillende live-opnamen, videoclips en tv-optredens. Nadeel hiervan is dat de dvd zich voornamelijk richt op de singles. Hierdoor kom je bijvoorbeeld Street Spirit (Fade Out), Fake Plastic Trees en High And Dry vier keer tegen! Hoe mooi die liederen ook zijn, dat is misschien net iets te veel van het goede. De voor ons kikkerlandje opvallendste bijdrage is de van Jan Douwe Kroeske bekende 2 Meter Sessies. Een kwartet nummers, opgenomen op 27 februari 1995, is hier vertegenwoordigd. Tel daarbij op dat je naast vier Top Of The Pops optredens ook nog twee nummers van het muziek kwaliteitsprogramma van Jools Holland voorgeschoteld krijgt en je weet dat ook deze disc, ondanks de diverse doublures, niet te versmaden is.

Tja, wat kan je van dit soort uitgaven zeggen. Is het geldklopperij van de oude platenmaatschappij die zo nog een graantje probeert mee te pikken van het succes van deze aan de top staande formatie? Uiteraard is dat ongetwijfeld wel de achterliggende gedachte, maar de manier waarop EMI dit aan de man tracht te brengen is toch zeer smaakvol en kwalitatief prima in orde!

Sander Kok