Pacha, Rafael & Pörsti, Kimmo Album

De naam van Rafael Pacha prijkt de laatste twee jaar steevast op de lijst van muzikanten die hun medewerking verlenen aan The Samurai Of Prog of aanverwanten zoals Bernard & Pörsti, The Guildmaster, maar ook de soloalbums van Kimmo Pörsti. Met name met laatstgenoemde lijkt Pacha een bijzondere muzikale klik te hebben. Het is dan ook niet vreemd dat er in de lawine van muziek uit de Samurai Of Prog-koker nu een album onder de naam “Rafael Pacha & Kimmo Pörsti” verschijnt.

Pacha is een begenadigd bespeler van de akoestische gitaar en aanverwante folkloristische snaarinstrumenten. Dat hij op de elektrische gitaar ook heel aardig uit de vingers kan, laat hij op dit album horen. Daarnaast is hij een ware smaakmaker op de diverse fluiten die hij bespeelt. Alsof dat allemaal nog niet genoeg is speelt hij hier ook nog toetsen, (fretloze) basgitaar en percussie.
Kimmo Pörsti drumt uiteraard en levert nog een bijdrage op percussie, toetsen, akoestische gitaren en basgitaar. De compositorische credits worden door beide musici gedeeld en de teksten van de vier vocale tracks zijn van de hand van Dan Schamber, die al vaker teksten voor Pörsti schreef.

De titel van het album verwijst naar onze innerlijke strijd bij de zoektocht naar oplossingen voor de uitdagingen die het leven ons voorschotelt. Deze innerlijke strijd beweegt zich tussen het paradijs en de hel. De associaties die dit oproept vinden hun weerklank op dit album, waarbij het duo al zijn  muzikale kwaliteiten én die van de gastmuzikanten hebben ingezet voor een optimaal muzikaal resultaat, aldus de info in het fraaie cd-boekje. Daarmee hebben de heren de muzikale lading van dit album uitstekend verwoord. Je hoort aan elke compositie dat die zorgvuldig, met veel vakmanschap, maar vooral veel passie is geschreven en opgenomen.

Het Genesis-geluid is zelden ver weg, mede door de combinatie van vette synth-sounds en het aan Hackett refererende gitaargeluid van Pacha. Naast het melodische en symfonische spel, strooit Pacha hier en daar ook met een blues- of soul-riffje en in diverse nummers wordt er met maatsoorten gestoeid. De folk-invloeden ontbreken uiteraard niet, zoals in het ingetogen Leap In The Dark, het ballad-achtige Alone Against Tomorrow, beide prachtig vocaal vertolkt door Ariane Valdivië, en het melancholieke Shadows Of Lost Memories dat instrumentaal is. In deze tracks speelt de akoestische gitaar een prominente rol.

In de meer symfonische en soms progressievere nummers spelen de diverse etnische invloeden ook een rol van betekenis. Zoals bijvoorbeeld in Under A Cloudless Sky, dat opent met een vet klinkend eenvoudig synthesizer-thema, waarna je eigenlijk een zwaar bombastisch ELP of Transatlantic zou verwachten. Wie schetst echter onze verbazing wanneer de heren vervolgens in een lichte Ierse vibe verder gaan. In het verdere verloop van deze compositie blijft het thema worstelen met deze dualiteit.
The Man Who Walked Home heeft een mooie progressieve opbouw met Iberische invloeden. Deze track wordt opgesierd door het heerlijke saxofoonspel van Marek Arnold en een fraaie fretloze basgitaarsolo van Jan-Olof Strandberg. Voor een flitsende gitaarsolo werd Rubén Álvarez ingevlogen.
Het gedreven Jubilation doet zijn titel alle eer aan. Jammer dat het middengedeelte een beetje verzandt in ‘spielerei’.
In Watch The Stars, waarin John Wilkinson een duet met zichzelf aangaat, Matkakuume en Ventolera horen we veel samenspel van elektrische gitaar en synthesizer hetgeen resulteert in een aangenaam totaalgeluid.
En dat laatste is iets wat het duo Pacha en Pörsti tot in de vingertoppen beheerst: het creëren van een oorstrelende luisterervaring. Of het nu gaat om ingetogen werk, lichtvoetig folky  of zwaarder symfonisch, het klinkt allemaal als een klok.

Enig kritiekpuntje dat je op deze muziek zou kunnen hebben is de eenvoud van de thema’s en het ontbreken van wervelend virtuoos toetsen- en/of gitaarspel. Beide aspecten behoren zo’n beetje tot het Samurai Of Prog-interieur. Aan de andere kant is het ook wel weer knap om zonder al deze opsmuk toch een zeer aangenaam album af te leveren.