Rodulfo, RaimundoAlbum

Ze zijn er nog: muzikanten met een ongeremde ambitie om een eenheid tussen klassieke muziek en rock te ontwikkelen. De Venezolaan Raimundo Rodulfo is zo iemand en na het lezen van het dikke boekwerkje wat bij deze cd zit, ontkom je er niet aan dat de verwachtingen omtrent de muziek hooggespannen worden.Verwachtingen die het meest worden ingelost in het eerste deel van “The Dreams Concerto” bestaande uit Sueños (Dreams) en het korte Esperanza. Sueños is een 24 minuten durende eindeloze stroom aan schitterende muzikale ideeën, waarbij we heen en weer geslingerd worden tussen klassieke gedeelten waarin zowel de klassieke akoestische gitaar, fluit en strijkers de boventoon voeren als ook gedeelten waarin Rodulfo zijn elektrische gitaar op Hackettiaanse / Oldfieldesque manier laat huilen en meer dan puik begeleid word door een uitgebreide rockbezetting. Minpuntje is misschien de niet echt trefzekere stem van zangeres Beatriz Rivas, wat misschien nog wel meer te wijten is aan de ontzettende platgedrukte (lees: gespeend van alle dynamiek) opname.

Zoals Rodulfo terecht opmerkt in zijn uitgebreide toelichting in het cd-boekje heeft de muziek tegen het einde van dit lange gedeelte een licht melancholisch ondertoontje. Als contragewicht is het korte Esperanza de ware afsluiter van het eerste deel die door het dominante gebruik van allerlei akoestische instrumenten (gitaren, fluit, harp, violen, drums, percussie) een behoorlijk folky tintje heeft, dat mij bij vlagen wel iets doet denken aan Flairck, maar dan met een duidelijk Zuid-Amerikaans tintje. Als geheel is het eerste deel een sterke eenheid en een must voor al diegene die een zwak hebben voor de mengeling klassieke muziek (lichtbarok met name) met symfonische rock.

Deel twee is behoorlijk andere koek, want hier worden de klassieke invloeden voorlopig achter ons gelaten en is het complexe, King Crimson-achtige (jaren ’80) prog wat de klok slaat. Matemática Y Arte II (de eerste stond op Rodulfo’s debuut album “Dreams”) valt met name op door de verrassende solo’s voor elektrische viool en saxofoon die er voor zorgen dat het geheel niet te kil overkomt. In Muestreo Al Azar meent Rodulfo nog een stapje verder te gaan en begint hij te experimenteren met allerlei elektronische geluidsbewerkingen. Het resultaat is nog steeds dat we In King Crimson-achtige sferen zitten maar als luisteraar ga je naar mate je verder blijft luisteren je mateloos aan die elektronica ergeren. Ook het overmatige gebruik van kille, elektronische drums maakt het geheel absoluut geen genot om naar te luisteren. En als de muziek dan nog interessant was, dan zou je daar misschien nog door heen kunnen luisteren maar mij is dat niet echt gelukt.

Het laatste deel (onderverdeeld in weer twee subdelen) keert met Baroque weer helemaal terug in de klassieke sferen en dit eerste subdeel is dan ook een suite voor klassieke gitaar en kamerorkest. Knap gitaarspel door Rodulfo dat onherroepelijk soms doet denken aan Steve Howe (denk aan Mood For A Day) en natuurlijk ook Steve Hackett. Waar het een beetje aan ontbreekt is muzikale spanning maar na de kille prog van het voorafgaande Muestreo Al Azar komt dit als een ware muzikale oase. Met het afsluitende La Gran Epopeya De La Música Y Las Ciencias keren we weer terug naar die fusie van prog en klassiek zoals we dat ook in het eerste deel zo mooi te horen kregen. Jammer is dan wel dat dit deel niet naar een mooie afrondende finale leidt en als zodanig blijf je een klein beetje met een kater achter.

Dat katergevoel word ook deels een beetje opgeroepen door het feit dat Rodulfo’s muzikale ambities zich niet helemaal op hetzelfde niveau bevinden als zijn kwaliteiten als opnametechnicus. Zoals ik al eerder schreef heeft het album als geheel een platgedrukte klank waardoor het op den duur als eenvormig en saai overkomt. En dat terwijl de muziek dat helemaal niet is.

Ook kwam ik na een paar luisterbeurten tot de conclusie dat Rodulfo misschien zijn kruit iets te vroeg verschoten heeft op dit album en het geheel misschien gebaat was geweest bij een andere volgorde. Dus: Deel 1: La Gran Epopeya De La Música Y Las Ciencias, Deel 2 : Matemática Y Arte II gevolgd door Baroque (om dat zelfde effect van een muzikale oase te behouden) om vervolgens af te sluiten met Deel 3 in de vorm van Sueños en Esperanza. Wat dat betreft mogen we de audioapparatuurfabrikanten danken voor het feit dat er op een cd-speler de mogelijkheid tot het programmeren van de afspeelvolgorde zit, zodat we nog lang kunnen genieten van dit bijzondere schijfje.

Christian Bekhuis