RainAlbum

Ik zou graag deze recensie beginnen door te vertellen wie Rain precies is, maar ik weet het zelf niet eens. De werkelijke naam van deze artiest heb ik niet kunnen achterhalen. Rain heeft een gedichtenbundel met de titel “Gravity” uitgebracht en wat instrumentale demo’s. “Cerulean Blue” is zijn eerste volwaardige album. Met dit uiterst stemmige en sferische debuut heeft hij één van de meest opvallende albums van dit jaar afgeleverd. En…je kan hem gratis krijgen, maar daarover later meer.

Zijn hierboven genoemde gedichtbundel wordt omschreven als ‘donker en krachtig’ en met name die eerste is een term die ook erg op dit album van toepassing is. De muziek van Rain is niet bepaald vrolijk of opgewekt en het album heeft echt flink wat luisterbeurten nodig om het goed te doorgronden, maar daarna word je ook echt beloond. Dit conceptalbum draait om een zevental postkaarten die ene mr. Jeager, een man op leeftijd, van de 22-jarige Rick ontvangt. Rick maakt in zijn eentje een reis dwars door de Verenigde Staten en houdt, middels de postkaarten, de oude man op de hoogte van zijn bevindingen.

Aan het begin van elk nummer wordt de betreffende postkaart door de man voorgelezen terwijl een strijkensemble te horen is. De stem van Jeager is die van Rob Brown. Deze man is bekend van de vele documentaires die hij voor de BBC insprak. Componist Rain houdt het allemaal simpel, geen solo’s, geen krachtpatserij en geen poeha. Vooral met veel warm toetsen- en pianospel brengt hij zijn muziek in bijzonder sferen. Naast een sterk componist is hij ook nog gezegend met een sterke en vooral sfeervolle stem. Door de fantastische pianoklanken en het zwevende en prachtig langzaam aanzwellende toetsenspel is opener The Lammas Lands al meteen een nummer om met je adem ingehouden te luisteren. De zang is doordringend en geeft je kippenvel. Als het nummer langzaam wegsterft en je de regen naar beneden hoort kletteren, durf je weer voorzichtig adem te halen. Wow! Meer graag.

Parsifal is gelukkig weer zo’n hoogtepunt. Nadat de tweede postkaart is voorgelezen, opent het nummer met prachtig loom saxofoonspel van Iain Ballamy en doet voor het eerst het kleine Parsifal koor van zich horen. De stemmen passen werkelijk perfect bij elkaar en door de lichte galm en het mooie toetsenspel op de achtergrond, wordt ook dit nummer een ware belevenis. Even is daar de akoestische gitaar en de vertelstem van Rob Brown en dan krijgt het nummer zijn tweede gezicht. Het nummer wordt wat krachtiger en doet qua melodie sterk aan Pink Floyd denken. Ook als weer dat fantastische lome saxofoonspel van Iain Ballamy opduikt, moet ik aan Floyd denken. Dan is het koor weer aan de beurt en zingt Rain prachtig zijn teksten erdoorheen waarna het nummer langzaam wegsterft.

Het is bijzonder ingewikkeld om te proberen de sfeer van dit album weer te geven. Een sfeer moet je gewoon ondergaan. Om enige referentie aangaande de sfeer te noemen, moet ik denken aan het album “Between Sunlight And Shadow” van Singularity (zie recensie) en “Beyond The Reach Of Dreams” van Lunar Chateau (zie recensie).

The Silver Apples Of The Moon doet me qua melodie en zanglijnen ook weer sterk aan Pink Floyd denken. Hierin laat Rain wederom zien dat hij een nummer meerdere gezichten kan geven zonder dat het ook maar een seconde stoort. Met ruim 10 minuten is Light And Magic het langste nummer van dit bijzonder aangename schijfje. Sterk drumspel, mooi golvend toetsenspel en de hypnotische stem van Rain zetten de sfeer en toon direct. Bij elk nummer hoop ik weer dat het heel lang zal duren voor het afgelopen is. De muziek heeft een verslavende, hypnotiserende en ontspannende werking waar ik simpelweg geen genoeg van krijg.

In Jerusalem heeft Rain niet meer dan een akoestische gitaar en wederom dat prachtige golvende toetsenspel nodig om een fantastische sfeer neer te zetten. Dan duikt het koortje weer op, evenals de kippenvel op mijn armen. Het nummer zwelt langzaam steeds meer iets aan, zoals in het eerste nummer The Lammas Lands. Dan speelt Rain een prachtige solo (de enige echte solo op het album) op de Jerusalem Pipes, ik ken het instrument niet, maar het klinkt een beetje als een kruising tussen doedelzak en Ullean Pipes. Erg mooi!

Wat een debuut! Multi-instrumentalist Rain heeft zich met dit kunstwerk (want dat is het) meteen op de symfokaart gezet. Je zal het een flink aantal keren moeten luisteren voor je het album echt op waarde kan inschatten, maar dan zal je ook betoverd worden door de sfeervolle muziek van Rain.

Ok. Nieuwsgierig geworden? Wil je het album graag horen ? Mooi. Ga dan naar de website van Rain en download het album in zijn geheel gratis (!) van de website van Rain. Je kan ook voor 8,50 euro de cd kopen en dan zit er de bijzondere dvd film “Ashes” van 5 minuten bij, songteksten, een script en een 40 pagina tellende discussie met Rain.

Maarten Goossensen