Rain TongueAlbum

Alweer valt er een Russisch album bij mij in de brievenbus. Voorbereid op een stevige portie instrumentale prog prop ik deze dan ook in mijn cd-speler (annex dvd-speler, mijn eigenlijk cd-speler heeft het een tijdje geleden jammerlijk begeven). Maar mijn verbazing was zeer groot toen bleek dat dit in niets leek op wat ik gewend was van het (overigens erg aardige) label R.A.I.G.. Dit is geen ingewikkelde instrumentale muziek met erg verscheidene ingewikkelde ritmes. Wat Rain Tongue maakt is eerder post rock te noemen.

De band Rain Tongue bestaat eigenlijk al sinds 1996, maar niet onder die naam. De drie kernleden Ivanov, Bulavintzev en Isaev hadden toen een band genaamd Teatr Tenei, wiens naam in 2005 veranderd werd in Yazyk Dozdya. In die tijd maakte de band sterk songgeoriënteerde indie rock, in Russisch gezongen. In 2007 veranderde de band dan weer van naam, tot het huidige Rain Tongue. Op hetzelfde moment namen ze het besluit om het ook muzikaal over een andere boeg te gooien en zich in te laten met dromerige post rock.

En dat is dan ook exact hoe we de muziek op deze “Rain Tongue” kunnen beschrijven. Het zal waarschijnlijk niemand verbazen dat de eerste bands die te binnen schieten bij het luisteren namen als Sigur Rós of God Is An Astronaut zullen zijn. Net als die bands tracht ook Rain Tongue diezelfde sfeer te scheppen die typisch is aan post rock. Een desolate sfeer die we soms ook terugvinden de landen waar voornoemde bands uit afkomstig zijn. Ook bij Rain Tongue vinden we iets gelijkaardigs terug. Want ook het grootse Rusland valt vaak erg desolaat te noemen. Desondanks is Rain Tongue eigenlijk afkomstig uit Bryansk in het drukkere gedeelte van Rusland. Doch kan ik me niet voorstellen dat dit hetzelfde is dan Vlaanderen, waar de ene stad vaak begint waar de andere eindigt.

Ook de hoes van het album refereert hiernaar. Het lijkt alsof we in een dicht woud zitten ergens in de Russische, misschien zelfs Siberische, vlakte terwijl het langzaam begint te schemeren. Het seizoen waarin we ons bevinden is vanzelfsprekend herfst. Meer nog dan de winter is dit natuurlijk het seizoen bij uitstek voor dit soort muziek. Wanneer vaak depressieve, desolate gevoelens meester maken van de mens. En dat is de ideale voedingsbodem voor dit soort muziek. Op deze momenten komt dit het best tot zijn recht.

Iets helemaal anders nu. Ondanks dat het album verschenen is op een instrumentaal label, is er hier en daar toch wat zang terug te vinden op dit album. Alexei Ivanov en Victoria Nevzhinskaya staan hiervoor in, en vooral op To The Nearest Sun geeft dit een erg mooi effect. Dat is namelijk wanneer we hen allebei mogen horen. Zonder twijfel geeft dit een extra bitterzoete sfeer aan dit nummer dat zonder meer tot de hoogtepunten op dit album gerekend mag worden.

Rain Tongue heeft ons bij hun derde debuut een zeer degelijk post-rockalbum bezorgd. In de traditie van ondermeer Mogwai, en andere voornoemde bands, is dit dan ook een zeer degelijk album geworden dat ik graag mag horen. Een aanrader voor al wie het genre genegen is.

Peter van Haerenborgh