RAKAlbum

De hier besproken schijf is de opvolger van het in 2004 verschenen album “Lepidoptera” van het uit Zwitserland afkomstige RAK. Muzikaal wordt de lijn van het eerste album op “Lepidoptera II The Book Of Light” voortgezet. Tekstueel gaat het album over ons gevecht met de lucht en hogere krachten en machten in het algemeen. Of dat nu God is, de mensheid, de natuur, de wetenschap of onze eigen beperkingen als mens. Onze wens om te kunnen vliegen al dan niet om te vluchten.

In tegenstelling tot het fragmentarisch geïndexeerde “Lepidoptera” kent zijn opvolger slechts zes nummers die in duur variëren van bijna vijf tot zeventien minuten. Vier nummers klokken ruim boven de tien minuten. Werd op deel I nog gebruik gemaakt van zangeressen en muzikanten op cello en viool, op deel II is de bezetting teruggebracht tot de basis van vier personen. Tot zover de belangrijkste veranderingen.

Ik waarschuw de luisteraar graag bij voorbaat. De zang van Marc Grasi kan namelijk als een brok op de maag vallen. De zang is ontdaan van elke bewerking en klinkt gort- en gortdroog en is daarnaast gedurende vrijwel het hele album ‘overdubt’. Daardoor lijkt het alsof er twee zangers zijn. Voeg daarbij het alom aanwezige pathos en er kan voor de luisteraar een lastig te verteren vocale brok ontstaan. In Volume II: The Breakthrough klinkt de zang zelfs als een mix van Bono (U2) en Dinant Woesthoef (Kane). Hoe pathos wil je het hebben?

Muzikaal klinkt dit door Fredy Schnyder van Nucleus Torn geproduceerde album lekker en verfrissend al horen we geen vernieuwende elementen. Minpuntje is dat het allemaal soms wat te lang in het zelfde tempo voortkabbelt en de verveling toe kan slaan, zoals op Volume III: The Book Of Flight. Aan de andere kant zijn de helderklinkende en lang uitgesponnen Moog toetsenpartijen een lust voor het oor. Je komt deze verspreid over het hele album tegen. Het gitaarwerk blijft over het algemeen op de achtergrond al waagt Stefan Gabele zich op Volume IV: The Deception en Volume VI: The Deception aan paar virtuoos klinkende gitaarsolo’s. Daar had hij wat mij betreft wat kwistiger mee mogen zijn.

Aan het kleurige hoesontwerp van Mark Wilkinson zal het niet liggen, al haalt deze het niet bij zijn kundige ‘vlinderhoes’ van “Lepidoptera”. Laat je daardoor niet misleiden want meer dan een uur “Lepidoptera II The Book Of Flight” kan zwaarder op de maag vallen dan de hoes doet vermoeden. Neemt niet weg dat dit album naar mijn mening de middelmaat ruimschoots overstijgt. Trek je eigen conclusie en waag je aan het beluisteren van enkele nummers. Dat kan je doen via de website van de groep.

Hans Ravensbergen