RAKAlbum

RAK biedt de kans om te vlinderen op zijn diepst. Een passievolle dans door de muziek heen. De meest intense kleuren worden op een muzikaal palet aangebracht met die zachte kwast die ook in de hand lag van pakweg UK en dat zeg ik omdat ik ermee aan wil geven hoe exclusief deze band is. En dat ‘anders zijn’ dient naar mijn mening gekoesterd te worden.

Op Progsol (editie 2004) gedroeg hij zich alsof hij Fish (Marillion) in zijn beste dagen was. De Engelse zanger Dave-zoz-Thwaites, de man verantwoordelijk voor de twee intelligent in elkaar gevlochten “Lepidoptera” verhalen. De gang van vele maanden die generaties Monarch vlinders van Noord Amerika naar het Zuiden en Mexico moeten maken om daar te paren (waarbij de man zijn passie met de dood moet bekopen). Daaraan gekoppeld het verhaal van een meisje dat gedwongen is te veranderen om aan dingen als angst en misbruik te ontsnappen. Elke beslissing, goed of fout maakt de weg vrij naar nieuwe mogelijkheden, terwijl andere definitief afgesloten worden. De tragiek van stervende vlinders en een vrouw die niet zichzelf kan zijn!

De cd is voorzien van een prachtige uitklapbare hoes van Mark Wilkinson (zichzelf weer eens overtreffend) in paars- en blauwtinten en zoals je gewend bent bij de Brit, ontdek je elke keer weer nieuwe dingen. Alle ontwikkelstadia van de vlinder komen hierin terug en tevens wordt de lijn doorgetrokken naar het leven van het meisje dat elke keer moet ‘sterven’ om geaccepteerd te worden. Het is briljant hoe de lichtinval in het bos geschilderd is (waarin als je goed kijkt ook nog een gezicht van een vrouw verborgen ligt). Een aanrader voor mensen met een fascinatie voor hoezen!

Muzikaal gezien is de grote man achter RAK echter toetsenist Marc Grassi, afkomstig uit de band Thonk. Het was eerst bedoeld als soloproject, maar het is op een gegeven moment uitgegroeid tot een groepsgebeuren. Je kunt met recht zeggen: een mijlpaal in de Zwitserse progscene. Allerlei elementen worden aan deze spijze toegevoegd: bijvoorbeeld folk (daar is violiste Silvana Trepp grotendeels verantwoordelijk voor) en flarden progmetal op de meest heftige momenten.

Met To The Refuge wordt explosief begonnen aan een trip door de proghistorie met als leidraad ELP en King Crimson. Het rustige afwachtende Metamorphosis: Three met een ingetogen spelende Tobias Reber, die de rode loper uitlegt voor het met veel piano omlijste Those Bright Wings, ook nog eens voorzien van subtiele toetsaccenten van Grassi, die mij bij koptelefoonbeluistering het haar op de armen overeind zet. En dan werkt de plaat zich tergend langzaam naar een hoogtepunt toe met Last Words (let op de ingehouden gitaarsolo, het is een cliché maar minder is echt meer in dit geval!). Het komt uit in de rivier Requiem met engelenzang van Rosy Wisler. Het levert mij een Flashback op naar vervlogen tijden, vergezeld van (een echte) Hammond en een priemende gitaar. Heel knap dat met het instrumentarium de suggestie van een reis wordt gewekt. Gedurende de hele plaat zit je vol verwachtingen, die op gezette tijden worden ingelost. Weet je, ik als toetsenfanaat word gigantisch gekieteld met “Lepidoptera”. De toetsensolo in Departure komt dan ook als een bevrijding. Misschien dat er mensen zijn die stuklopen op het aparte stemgeluid van zanger Thwaites, maar hij spreekt mij erg aan. De zang wordt heel naturel gepresenteerd en zo is het ook met het instrumentale gedeelte, erg weinig studiofoefjes zijn tijdens de mix ingebracht en dat verklaart de maagdelijkheid van dit werkje. Ik durf nu trouwens heel goed het concept te vergelijken met legendarische albums als “Brave” van Marillion en “Subterranea” van IQ, met de aantekening dat de muziek wel wat afwijkt van de genoemde bands. Als je nog wat meer informatie over deze cd wilt raad ik je aan om naar mijn Progsol verhaal te gaan.

Ik had het geluk om bij de cd-presentatie te zijn in september 2004, dus ik ken de plaat al wat langer en ik moet zeggen dat deze van uitzonderlijke klasse is! Voor de categorie mensen die hun bergschoenen tevoorschijn halen, erop uit trekken in het woud waar veelkleurige dromen liggen en de tijd nemen om elk sfeertje te vatten. Complex als het leven zelf. Dergelijke plaatjes glippen gemakkelijk door de mazen heen, het kost namelijk tijd om al dit moois te kunnen vangen in je vlindernetje. De vlinder echter telt geen maanden doch momenten en heeft tijd genoeg.

Ton Veldhuis