RanestRaneAlbum

“Rare kikkers die Romeinen”. Dat zou Obelix gezegd kunnen hebben als hij RanestRane gekend had. Dat kan natuurlijk helemaal niet, want Obelix hakte zijn menhirs lang geleden in het ons zo bekende vreedzame dorpje in Gallië en RanestRane zijn weliswaar Romeinen maar maken hedendaagse prog. De bandnaam uitgerafeld en als rane strane geschreven betekent dan weer wel: rare kikkers. Dus helemaal ongelijk had Obelix ook weer niet.
Verder gaat dit stukje over CineConcerto. Dat is het ten gehore brengen van een live concert, waarbij de muziek zeer nauwkeurig aansluit op een tegelijkertijd geprojecteerde film. En dat heeft RanestRane tot zijn handelsmerk gemaakt.

Gelukkig legt de band deze kunststukjes ook vast op het geduldige schijfje. Eerder werden zo “Nosferato il Vampiro” en The “Shining” al onder handen genomen. In 2013 volgde deel 1. van Stanley Kubrick’s meesterwerk 2001: “A Space Odyssey”, dat als toevoeging “Monolith” meekreeg. Deel 2 (H.A.L.) kon dan ook niet uitblijven. Het derde deel is al in voorbereiding en met dit drieluik musiceert dit viertal exact de film van begin tot einde bij elkaar. Ik ben geen filmliefhebber, maar ik zou deze film zeker tien keer gaan zien als hij nog draaide, maar alleen als daar dan de klanken  van “H.A.L.” in volle Dolby geluidskwaliteit bij te horen zouden zijn. In het gunstigste geval zou ik ook nog iets van de beelden mee krijgen.

“A Space Odyssey Part Two” is indrukwekkend.  De muziek is hier en daar zeker spacey, door de geluiden uit de toetsen van Riccardo Romano. Fragmenten gesproken tekst uit de film versterken de band tussen deze twee kunstvormen alleen nog, maar ik kan me voorstellen dat dit voor sommigen juist storend kan werken.

Verder borduurt dit Romeinse viertal nadrukkelijk voort op de zo bekende traditie van de Rock Progessivo Italiano. Heerlijke melodieuze klanken vergezellen ons op deze reis door het oneindige. Er is een band en een link met Marillion. Gitarist Steve Rothery van deze mastodont laat op twee nummers horen dat hij het beroeren van de snaren nog allerminst verleerd is. Dit alleen al maakt Spacewalk en La Perfezione Ch Si Cerca bijzonder. Massimo Pomo probeert deze meester naar de kroon te steken, hetgeen natuurlijk niet helemaal lukt, maar toch… Zeker op de vier instrumentale nummers verwent Romano ons op sferische land… euh… ruimteschappen en enkele keren soleert hij zo lekker op de Moog, een zalving voor de ziel. Broer Daniele zou een vrouw kunnen zijn, al is Daniele in Italië écht een jongensnaam. Hij multitaskt namelijk door tegelijk te drummen en  te zingen. Zijn zang is in elk geval aantrekkelijk.

Sonno Come Morto is een minisuite met een van die langgerekte instrumentale passages die veelvuldig langskomen en die er voor zorgen dat je vanzelf gaat zweven. Toetsen en gitaar gaan in een innige symbiose hand in hand. Zo mooi. RanestRane hanteert zeker niet alleen het grote gebaar. Je voelt je bijna  klein en kwetsbaar in  de alom aanwezige duisternis van Buio Intorno, piano, akoestische gitaar en breekbare zang volstaan om deze sfeer op te roepen.

Ik ben van de wereld geraakt door zoveel klassieke Italiaanse schoonheid, maar sta nog net genoeg met de benen op de vloer om te kunnen vertellen dat RanestRane zijn beste werk tot nu toe heeft afgeleverd. Voor symfoliefhebbers valt er op “A Space Odyssey Part Two H.A.L.”  heel veel lekkers te smikkelen. Hier zijn vaklui aan het werk die een bijzonder cinematografisch project prachtig hebben uitgevoerd, met fraaie composities die tot een logisch geheel zijn gesmeed. Laat deel drie maar snel doorkomen.

Fred Nieuwesteeg