“Nosferatu de Vampier, beter bekent als Dracula, wie kent hem niet?”
Het verhaal of beter nog ‘mythe’ over deze horrorfiguur is al zo oud als de dagen. Kilometers boeken, films, opera’s en noem maar op zijn al geproduceerd over dit bloeddorstige mythische personage uit Transsylvanië. Ik neem aan dat het niet nodig is op deze plaats een nadere uiteenzetting over onze knoflookhatende vriend te geven.
De Italiaanse en uit Rome afkomstige groep RanestRane heeft de moed opgevat om over Nosferatu een rock-opera te componeren en uit te voeren. In eerste aanleg een nogal uitgekauwd onderwerp natuurlijk, waarvan je bovendien kunt afvragen of muziekliefhebbers daar op zitten te wachten. Als basis namen ze de filmversie van Werner Herzog’s vertolking uit 1979. Deze Herzog gaf in zijn film weer een eigentijdse draai aan het ‘stomme’ origineel van F.W. Murnau uit 1922.
In 2000 begon RanestRane met de live opvoering van dit verhaal en lieten deze vergezeld gaan van beelden uit de film van Herzog. In 2006 werd het epos voor het eerst op cd uitgebracht. Overigens bracht het eveneens Italiaanse PFM een jaar eerder een album uit over het zelfde thema. Het zijn in het bijzonder de Italianen die perfect in staat zijn een dergelijk verhaal muzikaal te vertalen.
En dat is ook het geval bij deze fraaie uitvoering. Het dubbelalbum trekt zich als een hoorspel aan je voorbij. Bij mij kwamen ook weer de vervlogen tijden van radiohoorspelen voorbij. Deze groep is het uitstekend gelukt om een combinatie te brengen van mooie en afwisselende muziek en verhalende teksten (uiteraard in het Italiaans). Hierbij ontstaan de beelden vanzelf. Beluister dit dubbelalbum (speelduur krap 100 minuten) dan ook bij voorkeur met hoofdtelefoon en liggend op je bank. Op beide cd’s gaan alle nummers als een doorlopend verhaal in elkaar over. Je wordt alleen een pauze gegund bij de overgang naar cd 2.
Wat valt er verder over de muziek te zeggen? Meer dan deze recensie toestaat. Schijf één, genaamd AttoPrimo, gaat erg stemmig van start met geruis van de wind en onheilspellende geluiden in het instrumentale Il Sogno Di Lucy. Galmend gitaarspel en dromerige toetsen creëeren een horrorachtige sfeer die wordt vervolmaakt door een kille schreeuw en een conversatie in het Italiaans. Het nummer vloeit over in het mooi door Daniele Pomo gezongen Lucy. Deze Pomo kan worden bestempeld als de progressieve evenknie van Eros Ramazotti.
Een goed voorbeeld van het ‘hoorspel’ karakter van het album is L’ufficio Di Reinfield, wat bestaat uit een gesprek tussen twee mannen met spookachtige toetsenmuziek op de achtergrond. Dit soort nummers komen regelmatig op dit album terug en daar moet je van houden.
La Locanda Nel Villagio Degli Zingari start met rinkelende flessen met wederom een conversatie tussen twee mannen. Ritmische drums, dreigende gitaarklanken en breed uitwaaierende orgelklanken ondersteunen de woordeloze zang van Pomo. Ook hier weet de groep een beeldvormende sfeer te creëren.
Het tweede schijfje, AttaSecondo, opent met La Nave wonderschoon met mooie toetsen en woordeloze zang. Na een kort vertellend stuk volgt een stevig stuk progressieve rock. De goede zang van Pomo komt hier tot volle openbaring met hoog en zuiver gezongen passages. Het nummer gaat naadloos over in het al net zo mooie Che Succede met van echo voorziene gitaarklanken die de sfeer van dit nummer in hoofdzaak bepalen. Pomo laat je nu horen wat een bereik hij in het ‘laag’ heeft. Ik vind dit een erg mooi nummer.
Het rustige Ritorno doet met zijn pianospel weer erg klassiek aan. Orkestrale klanken worden afgewisseld met een conversatie. Ondanks de drie minuten speelduur van dit stuk heeft het een grote emotionele lading. Het leggen van deze emotionele ladingen vind ik overigens de kracht van dit dubbelalbum.
Vermeldenswaardig zijn nog La Morte Di Mina en L’ultimo Incontro. De eerste heeft een hoog dramatisch gehalte met een fraaie en spannende opbouw naar het opvolgende L’ultimo Incontro. Deze laatste heeft ook een rustige opbouw met wederom sterke zang. Het nummer werkt zich naar een supersymfonische climax. Sluit bij deze nummers je ogen en waan je in Transsylvanië!
Het volstrekt onbekende RanestRane heeft mij met “Nosferatu Il Vampiro” positief verrast. Liefhebbers van hoorspelen, Italiaanstalige teksten en rustige en mooie symfonische muziek doen er verstandig aan dit album te beluisteren en te bekijken. Want dit alles is te bewonderen op de MySpace-website van de groep.
Hans Ravensbergen