Ranestrane

Ranestrane, Parkvilla Alphen a/d Rijn, 26 mei 2023

Locatie
Parkvilla, Alphen aan de Rijn
Maurizio Meo: basgitaar
Daniele Pomo: zang en drums
Massimo Pomo: gitaar
Riccardo Romano: toetsen en zang
Apocalypse Now
Ride of the Valkyries (Richard Wagner)
Saigon
Cuore di Tenebra Pt. I
Dossier
Napalm
Playmate
The Eden Cries
Cuore di tenebra Pt. II
The Horror
Un Nuovo Dio

25th Anniversary Best Of
Materna Luna
Il Monolito di Tycho
Sognerò mai?
Stargate
Prometeo tra le Stelle
Passerà presto
Via da Wismar
L'ultimo Incontro
Incubo
Redrum

Toegift
Comfortably Numb (Pink Floyd)


Het Italiaanse kwartet RanestRane (gekke kikkers) streek tijdens hun Europese tour op 26 mei 2023 neer in het sfeervolle Parkvilla theater in Alphen aan den Rijn. Het was dubbel prijs voor het publiek. Niet alleen stond de integrale uitvoering van “Apocalypse Now” op het programma, een gulle selectie van ‘best of’-nummers uit het 25-jarige bestaan van de band vulde de tweede set.


Het mag inmiddels bekend worden verondersteld dat de Italianen van RanestRane nieuwe muziek componeren bij bestaande films. De originele filmmuziek laten ze hierbij links liggen. Hun laatste project is de film Apocalypse Now. Deze indrukwekkende anti-oorlogsfilm krijgt met de klanken van RanestRane een nieuwe dimensie. De integrale uitvoering van de gelijknamige cd van de band uit 2022 is ronduit indrukwekkend. Wat zeker meehielp was de uitstekende afstelling van het geluid in de zaal.

Na een stukje Walküre van Wagner verbeeldt het toetsenspel van Riccardo Romano op Saigon onmiddellijk de dreiging die zich dik een uur meester zal maken van het publiek. Massimo Pomo laat zijn eerste heerlijke gitaarsolo klinken. Er zullen er nog vele volgen. Broertje Daniele praktiseert de toch vrij ongebruikelijke combinatie zang en drums, ronduit naar behoren overigens. Zijn stem heeft de bekende Italiaanse emotie en hij kan helemaal opgaan in het verhaal.


In een van de korte nummers die volgen zijn gesproken fragmenten uit de film gemonteerd, dat gaan we nog vaker horen. Napalm, een prachtige epic van twintig minuten, is een van de hoogtepunten van het concert. Alle kwaliteiten van RanestRane komen hier samen. Zalige, slepende gitaarsolo’s, maar ook felle licks en tokkelwerk van Pomo, waar Romano prachtig toetsenwerk naast zet: Moog-solo’s, orgelspel, verfijnde pianostukken, een zweefsolo. Flarden uit de film vallen indringend samen met de muziek, kinderstemmen, sirenes, een helikopter. De iconische zin uit de film “I love the smell of napalm in the morning” ontbreekt evenmin.


Het is lekker rocken op Playmate, waarbij de meisjes op het podium (op het scherm) verschijnen om de mannen te vermaken. The Eden Cries is ook een lang nummer dat bol staat van de emoties. Kippenvel als je een ingesproken boodschap hoort van een moeder aan haar zoon, die ze nooit meer zal terugzien. Het verloopt overwegend rustig, maar met de nodige uitspattingen. Romano lijkt soms zijn klavieren te willen bespringen. Dan hebben we de uitspattingen van de band ook wel gehad. De gitarist lijkt op zijn plek te zijn vastgelijmd, bij basgitarist Maurizio Meo kan er af en toe een korte wandeling af en hij vestigt de aandacht op zich met het bespelen van zijn elektrische contrabas.


Daniele Pomo gaat wel eens staan achter de drumkit en verzorgt de verbindende praatjes. Dat was het wel, maar de band heeft geen capriolen op het podium nodig om hun muziek te laten spreken. Het zou ook alleen maar afleiden van de filmbeelden. De gedrevenheid, passie, speelplezier en de klasse straalt van dit gezelschap af.


De hele gevoelige passages zijn ook bijzonder smaakvol, Pomo kan hier al zijn, soms ingehouden, passie inleggen. In The Horror komt het personage Kurtz (Marlon Brando) nadrukkelijk in beeld, we krijgen zijn stem uitgebreid te horen. Toetsen en gitaar brengen weer zeer treffend de verschrikkingen ter plaatse tot leven. Toetsen die klinken als een trekzak of een doedelzak, een ronkend orgel, vertederend pianospel en een gitaar die huilt, om maar wat te noemen, komen voorbij. In slotakkoord Un Nuovo Dio geven Romano en Massimo het stokje weer op voorbeeldige wijze aan elkaar over, om zo voor mooie symfonische akkoorden te zorgen.

De pauze biedt de gelegenheid om even bij te komen van deze indrukwekkende vertoning. Dan komen in setjes van twee of drie nummers vier eerdere cd’s van de band langs. “A Space Odyssey, Vol.1” horen we via Materna Luna, dat weer prachtige combinaties van toetsen en gitaar in zich heeft. Daniele Pomo laat goed horen wat hij allemaal met zijn stem kan doen in Monolito di Tycho. In Sognerò Mai van “Starchild” laat Romano een van de wildste orgelsolo’s van de avond horen. Het stukje waarin de computer Daisy zingt met fraai orgelspel op de achtergrond is bijzonder. Stargate gaat richting het kwartier en bevat weer de nodige fraaie, goedgekozen overgangen, waar de band toch in grossiert, maar het meest bij blijft dat dit zo’n heerlijk gedragen nummer is.

De Italianen kunnen flink uitpakken, maar ook heel mooi klein uit de hoek komen. Veel piano en gevoelige zang herbergt Passerà Presto, het blokje “Nosferatu Il Vampiro” is aangebroken. Veel meer rockend is het ook korte Via da Wismar, Pomo’s solo is om te smullen. En dan weer terug naar de rust in L’Ultimo Incontro, dat eindigt met een zalig stukje symfonische rock. Tot slot is het griezelen geblazen bij twee nummers van “The Shining”. Het is bijna onmogelijk om niet in de ban van de spanning van de getoonde filmbeelden te raken, zeker bij Redrum. De geluiden, de stemmen en het opzwepende ritme brengen de filmbeelden nog eens extra tot leven.  


Als toegift brengt de band ook nog een ode aan Pink Floyd, in 2020 brachten ze “The Wall” op de planken. Na een mooie vertolking van Comfortably Numb, met die twee dijken van gitaarsolo’s, was een langdurig applaus hun deel. Geheel terecht, want wat een prachtige cinematografische progrockavond hebben de mannen van RenaestRane verzorgd!
Betoverend mooi, bij vlagen…

 

Send this to a friend