Mysterieus opent The Grey het album. Langzaam worden de Indiase klanken luider en de muziek wordt vermengd met een klagende, steeds sterker wordende zang. De muziek wordt versterkt door verschillende Indiase instrumenten en het typische geluid van een harmonium. Naarmate het nummer vordert worden de Oosterse sferen vermengd met Westerse popmuziek. Een combinatie die niet zo vreemd is als je bedenkt dat “Samsara” het werk is van Rani Chatoorgoon, een Canadese met Indiase wortels. Haar ouders waren immigranten uit Trinidad en Tobago.
Chatoorgoon is geboren in New York en is opgegroeid in Deep River, een klein dorpje in Noord-Oost Ontario. Na het uitbrengen van haar eerste soloalbum, “Illusions Of Loneliness”, kwam ze in contact met Ruud Jolie (Within Temptation) en nam ze zangles bij Marcela Bovio (Stream Of Passion). Ergens zit er dus ook nog een beetje Nederlandse bloed in…
Het album hinkt een beetje op twee gedachten, enerzijds Oosters getinte rockmuziek en anderzijds poppy, catchy en modern. Zo opent Unbearable met een sitar – ook weer een typisch Indiaas instrument, dat wellicht bekend is van muzikanten als George Harrison (The Beatles) en Ravi Shankar – en is Let Me Go een meer mainstream popnummer, waarbij overigens wel een aantal Oosterse instrumenten wordt gebruikt. Met de medewerking van Valerio Recenti (My Propane) op vocaal gebied en Koen Herfst (onder andere Armin van Buuren) op drums is dit nummer een regelrechte kanshebber voor een plekje in een hitparade.
De daarop volgende nummers – zoals Prison en Maybe – zijn zoetsappige rocknummers, die mijn inziens weinig met ons progressief genre te maken hebben. Sfeervolle, populaire nummers die als achtergrondmuziek het best goed doen. Hier en daar, misschien ook wel door het gebruik van verschillende sfeerbeelden, heeft het wat weg van de muziek van Blackmore’s Night. De combinatie van een vocaal goed getrainde zangeres met diverse instrumenten, meerder gitaren en folklorische invloeden doen mij hier nog het meest aan denken.
Met Guardian Of Souls keert Chatoorgoon weer terug naar haar Oosterse afkomst. In ruim zeven minuten worden we op een trip door India gevoerd, waarbij de liefelijke stem van Chatoorgoon ons meevoert. De orkestratie van dit nummer is in handen van Robert Stern en ook de violen van Claudia Vena maken dit een bijzonder nummer in zijn soort.
Rani Chatoorgoon heeft met “Samsara” een aardig album uitgebracht. Haar carrière als marketing manager bij Coca Cola zou ik nog even aanhouden, want ik verwacht niet dat dit album haar de grote doorbraak zal brengen. Leuk om een keer te beluisteren, maar geen hoogvlieger.