Rare BirdAlbum

Ooit ging Rare Bird net zo groot worden als Genesis en Van Der Graaf Generator. De band zat op hetzelfde label (Chrysalis) en combineerde net als eerdergenoemde bands karakteristiek orgelgeluid, uitzonderlijke maatsoorten, lange composities en experimenteerdrift met een gezonde dosis rock ‘n’ roll. Helaas dacht het grote publiek er anders over en helaas hadden de heren niet het uithoudingsvermogen dat een lange loopbaan in de muziek vergt. De band ontstond in 1969, maar in 1971 was de eerste versie al uit elkaar gevallen. De platen die in die bezetting werden gemaakt zijn nu opnieuw uitgebracht op Esoteric Recordings, een divisie van het Cherry Red label.

Rare Bird had geen gitarist. Grote man Graham Field verklaarde ooit in een interview dat – in termen van ruig en gemeen – een gitaar geen partij was voor een elektrische piano met een fuzz-pedaal. De band had wel twee toetsenisten, Kaffinetti voor dat gemene pianootje en Field voor het orgel. De band had in Steve Gould ook een erg goede zanger. In deze bezetting klonk de band als Van Der Graaf Generator zonder sax of een wat avontuurlijker Uriah Heep zonder gitaar.

Het eerste album van de band leverde een gigantische hit op: van Sympathy werden ruim twee miljoen exemplaren verkocht. Op “As Your Mind Flies By” ontbreekt zo’n hit, al zijn de nummers helemaal niet verkeerd. Zo vind ik opener What You Want To Know en de stevige rocker Hammerhead (een beetje vergelijkbaar met VDGG’s Killer) sterke nummers en het plaatkant-lange epos Flight is meesterlijk.. Flight bestaat uit vier delen, waaronder het titelstuk As Your Mind Flies By. In bijna twintig minuten komt heel veel voorbij, van een ronkend orgel- en clavinetduel tot een bizar stukje psychedelica met een Leslie Box. Wat gedoe, maar wel erg mooi. Bonusnummer Red Man is ook een fraai liedje, dat doet vermoeden dat de band tot veel meer in staat was geweest als de oorspronkelijke bezetting bij elkaar was gebleven.

De band gebruikt, net als veel tijdgenoten, een overdosis aan klassieke invloeden (In Flight speelt de band zelfs een stuk van de Bolero van Ravel) en dat resulteert in vingervlugge passages die ons – gewend als we zijn aan Focus, The Nice en Procol Harum – heel bekend in de oren klinken. Rare Bird onderscheidt zich door de prachtige zang van Gould, maar uiteindelijk torent de band niet boven tijdgenoten uit.

Daarbij komt dat lang niet alles even mooi is: Down On The Floor wordt snel vervelend door het nare klavecimbel dat er doorheen klinkt, I’m Thinking is een wat gefragmenteerd en pompeus nummer.

Interessant als tijdsbeeld, best verdienstelijke muziek, maar uiteindelijk klinkt Rare Bird waarschijnlijk te gedateerd om nog een groot publiek te veroveren. Toch is de band de moeite waard om niet vergeten te worden, al was het maar omdat Kaffinetti in de film “This Is Spinal Tap” de rol van toetsenist Viv Savage speelde. En nog iets: helemaal in het begin speelde Rare Bird samen met een bandje dat net een geflopte debuutplaat had uitgebracht. Ze vonden dat bandje leuk genoeg om het onder de aandacht te brengen van Chrysalis platenbaas Tony Stratton-Smith. Zonder die belangrijke connectie had Genesis wellicht ook snel de handdoek in de ring gegooid…

Erik Groeneweg