Raven SadAlbum

Er zijn twee keuzes; óf je vindt deze muziek enorm sfeervol, atmosferisch en melancholisch, óf je vindt dit album zo traag als dikke stront bergop.

Natuurlijk is dit weer wat kort door de bocht en zijn er nog wel wat tussenwegen te noemen, maar ik vraag mij af of er één liefhebber op deze aardbol is die met zijn volle verstand kan beweren dat dit een dynamisch album is. Want hoe sferisch het album ook klinkt, je zult er in mijn ogen nooit energiek van worden, sterker; het zet aan tot innerlijke rust.

Mastermind achter dit project is de Italiaan Samuelle B. Santanna die muziek in al zijn bloedvaten en aderen heeft zitten. Daar ligt het dus niet aan. De man hanteert diverse soorten gitaar en zingt het album grotendeels zelf bij elkaar en wordt instrumentaal op bescheiden manier geholpen door Marco Chiappini, Fabrizia Trinci en Gilberto Giusto, die respectievelijk de toetsen en saxofoon beroeren / blazen.

Ik gaf het al aan; de muziek is allesbehalve energiek te noemen. Grotendeels is de muziek te benoemen in de volgende vorm; Pink Floyd meets No Sound en No-Man met daarin vleugjes Radiohead. Het dient gezegd te worden, hoewel het album niet aanzet tot dansen, swingen of zelfs meewiegen, is het vakkundig gemaakt en geproduceerd. De ruimtelijke en ietwat broeierige klanken werken zelfs door tot een opperste staat van bewustzijn wanneer je dit heerlijk relaxed op de bank of in bed beluisterd. Santanna heeft een bijzonder mooie stijl van gitaarspelen die doet denken aan de hand van David Gilmour. Meerdere momenten op het album zorgen er dan ook voor dat mijn gedachten regelmatig naar de muziek van Pink Floyd surfen. De songs kennen regelmatig een soundscape-achtige benadering, driftig afgewisseld met saxofoon, elektronica en samples. Ondanks de trage voortgang klinkt dit album in mijn opinie niet neerslachtig of deprimerend. Zo zou ik zelfs An Awful Waste Of Space Pt. 1 ondanks de titel als hoopgevend betitelen. Daarentegen is het opvolgende nummer Not Ready to Know wel weer wat onheilspellend, mede geholpen door een pulserende lage zoemtoon die na een paar minuten toch echt gaat irriteren.

Santanna heeft een monotone en wat lage stem, maar klinkt door het lage ritme van de muziek zeker niet verkeerd en is zelfs gepast te noemen. Af en toe kan je zelfs een vergelijking maken met het stemgeluid van Mike Knopfler, vooral in het nummer For Lo. Nu moet u niet teveel vocale inbreng verwachten want die is eigenlijk tot het minimum beperkt, afgewisseld met geluidsfragmenten rondom de Apollo maanlanding programma’s uit de zestiger jaren. Die gebeurtenissen, samen met een flinke portie astronomie, kosmologie en interesse voor buitenaards leven, zorgen voor een belangrijke invloed op dit album.

Geen ‘must have’ voor je collectie maar voor de liefhebbers van genoemde bands kan dit zo maar eens goed uitpakken.

Ruard Veltmaat