RavenwordAlbum

Toegegeven. Soms word je als mannelijke muziekliefhebber pur sang aangetrokken door de cover van een cd. Op de cover van deze Italiaanse band Ravenword staat namelijk een bevallige dame afgebeeld die gelijk associaties oproept met de muziekstroming waarvoor ik ooit door Progwereld als recensent ben aangetrokken: symfonische progmetal.

Het Italiaanse Ravenword kwam ik tegen op Facebook of Twitter en de link met female fronted metal werd dankzij de cover snel gelegd. Ravenword is het geesteskind van toetsenist David Scuteri en het project is oorspronkelijk in 2007 in Milaan opgericht. Tot aan 2016 is hij op allerlei vlakken binnen het project actief, maar de band wordt pas echt geformeerd bij het aantrekken van zangeres Chiara Tricarico (de dame op de cover), bassist en gitarist Cesare Ferrari en drummer Michele Olmi. David Scuteri heeft de teksten (samen met zangeres Tricarico) gebaseerd op de verhalen en boeken van Edgar Allen Poe. De Amerikaanse schrijver leefde slechts veertig jaar (1809 tot 1849) en werd wereldberoemd met zijn horror en fantasy verhalen.

Fantasy is zoals zo vaak binnen het powermetal-genre het belangrijkste thema binnen de teksten van Ravenword. Zonder diep in de materie te treden zijn de teksten bij nadere bestudering een belangrijk aspect binnen deze band. Die teksten zijn interessant en steken zonder twijfel goed in elkaar. Bij een eerste beluistering was ik muzikaal niet gelijk onder de indruk van deze band, maar dat veranderde na een aantal aandachtige luisterbeurten wel degelijk.

Globaal klinkt deze band als het gros van de female fronted metalbands. We krijgen stevige gitaarriffs met florerende toetsen voor onze kiezen en een zangeres die soms nog net niet buiten de randjes kleurt. Zo is Chiara Tricarico niet overal standvastig qua toonhoogte in de track No More en vliegt ze nog net niet uit de bocht. Maar vergis je niet, deze dame heeft veel in haar mars en klinkt regelmatig als een mix van ‘onze’ Charlotte Wessels (Delain) en Simone Simons (Epica). In The Distance imponeert ze juist wel door haar stem op gevarieerde manier te gebruiken. Naast de heerlijke gitaarsolo en een fluwelen toetsenlaken is dit ook één van de fijnste nummers van het album.

Muzikaal kunt u de band indelen bij bands als Nightwish (Purity), Delain (The Swansong) en het vroegere Within Temptation. De muziek bestaat uit veel bombastische orkestrale toevoegingen, florerende toetsen, stevige gitaren en andere symfonische elementen. Als vanzelfsprekend krijgen we razendsnelle basedrums voorgeschoteld en de ritmesectie binnen de band is van professioneel niveau. Natuurlijk ontbreekt er geen breekbare piano ballad op het album, het afsluitende Bleeding Moon kan concurreren met de vele ballads die karakteristiek zijn in het genre: heerlijk tragisch. Wel een pluspunt ten opzichte van het genre: de zang op deze cd is niet overal dichtgesmeerd met meervoudige zangpartijen.

“Transcendence” is een prima debuut geworden zonder dat er uitschieters naar boven of onder te vinden zijn. Fans van power metal met een frontvrouw en andere genoemde vergelijkingen kunnen deze cd zonder huivering aanschaffen, je zal er geen spijt van krijgen.