Ray AlderAlbum

Vaak als de frontman van een band op de solotoer gaat, rijst de vraag of een soloalbum van de betreffende artiest nou wezenlijk anders zal klinken dan het werk dat hij met zijn band doet. De vroegere platen van Fish hadden wel veel raakvlakken met het oudere werk van Marillion en Steven Wilson slaagde er pas met zijn laatste plaat écht in om zijn Porcupine Tree verleden los te laten. Het is dan ook niet verbazingwekkend dat het eerste soloalbum van Ray Alder veel referenties naar zijn band Fates Warning kent.

De vraag of dit erg is, kunnen we overigens met een overtuigend ‘nee’ beantwoorden. Dit album bevat namelijk een tiental uitstekende liedjes. Zoals gezegd kan Alder zijn verleden met Fates Warning (en in mindere mate Redemption) hier niet negeren, maar de nummers zijn allemaal wat minder uitgesponnen dan bij zijn werkgever. En hoewel we dit album zeker in de rubriek prog metal moeten categoriseren, klinkt het net allemaal wat minder heftig dan bij Fates Warning.

Voor dit album heeft Alder hulp gekregen van drummer Craig Anderson (Ignite), Tony Hernando (Lords Of Black) en Michael Abdow (tourgitarist Fates Warning) op gitaar en basgitaar. Simone Mularoni (DGM) verzorgde de mix. Aansprekende namen die hun taak prima uitvoeren, maar natuurlijk is het vooral Alder zelf die dit album draagt. De laatste jaren was er hier en daar wat milde kritiek op zijn zang, maar op dit album zingt hij weer als een jonge god. Zijn power samen met dat mooie hese randje op zijn stem is toch een niet te versmaden combinatie.

Daarnaast bevat dit album gewoon louter fraaie composities. Alder tekende voor alle teksten en schreef de muziek voor elk nummer samen met Abdow of Hernando. De liedjes klokken – een enkele uitzondering daargelaten – niet boven de vijf minuten en dat zorgt voor een lekker tempo op het album. Zoals gezegd staan hier geen zwakke broeders op. Enkele nummers mogen echter wel even uitgelicht worden. Opener Lost trapt het album op uitstekende wijze af, dit is Alder op zijn best. Crown Of Thorns is een heerlijk pakkend nummer met een subtiel baslijntje van Michael Abdow. Het album kent ook een prachtige ballad in de vorm van The Road. De akoestische bonus track van dit nummer bewijst dat de nummers genoeg kwaliteit bezitten om ook in een andere setting overeind te blijven. Dit is echt zo’n album waarop iedereen een ander nummer als favoriet zal gaan aanwijzen. Voor mij is dat het stevige Wait dat een behoorlijk pittige gitaarriff afwisselt met een attractief refrein en halverwege een geweldige gitaarsolo.

De carrière van Ray Alder duurt inmiddels al ruim drie decennia, maar nu pas komt hij dus met zijn eerste solowerk. We mogen ons gelukkig prijzen dat Fates Warning even in de wachtstand staat, zodat hij de tijd en ruimte heeft gehad om met dit fraaie werkje op de proppen te komen. Vaak zie je dat bands die al wat langer meedraaien langere pauzes nemen tussen een volgend album of een volgende tour. Als dat betekent dat Ray Alder daartussen zijn eigen creativiteit wat meer kan aanspreken om met meer solowerk te komen, neem ik die lange pauzes wel voor lief.