Wilson, RayConcert

Ik kon de uitnodiging om het concert van Ray Wilson in Lelystad bij te wonen niet voorbij laten gaan. Ondanks het feit dat ik de Schotse ex-zanger van Genesis redelijk recent, op 26 november van vorig jaar, nog zag optreden in De Boerderij in Zoetermeer. Het optreden zou oorspronkelijk plaats vinden in het grotere Kubus maar werd te elfder ure verplaatst naar Underground, een knus klein theater, wat zijn naam eer aan doet; het leek wel een ondergrondse ruimte, mede door het lage plafond. Circa 300 man maar vooral vrouw, hadden het donkere gat gevonden, niet helemaal uitverkocht maar wel gezellig druk. Een enthousiast publiek met een merkwaardige voorkeur, ik kom daar later nog op terug. Opmerkelijk: de artiest was tot op de dag van het optreden niet op de hoogte van de zaalwijziging. Blijkbaar was de oorspronkelijke inschatting van de programmeur van grotere broer Kubus (max 700) toch niet helemaal juist.

Jammer, Wilson lijkt een beetje gevangen in zijn eigen succes: het spelen van Genesis- en aanverwanten klassiekers. Zijn eigen nummers zijn echter prima. Onwillekeurig denk je dat het tijd wordt voor een tour met louter eigen nummers, zijn oeuvre is er goed en uitgebreid genoeg voor. Zijn meest recente album “Makes Me Think Of Home” (2016) bevat een aantal goede nummers. Goede band ook, met extra vermelding voor de fantastische gitarist Ali Ferguson. De band bestaat half uit Schotten en half uit Polen, met één Duitse violiste ertussen. Aangezien het de tweede keer binnen vier maanden is, geen uitgebreid verslag deze keer.

Een beetje laat begin, normaal gesproken wordt er gestart als de zaallichten uitgaan, maar niet in Lelystad. Het duurde nog zeker tien minuten voordat om kwart over negen het optreden uiteindelijk aanving. Matig geluid ook, zeker in het begin. De lichtshow is eveneens beperkt, maar ik mag de vergelijking met grotere zalen als de Pul maar zeker de Boerderij helemaal niet maken.

Een ietwat afwijkende setlist ditmaal met onder andere Dividing Line van “Calling All Stations”, interessant nummer, uitstekende drummer. Maar ook de combinatie van het wonderschone Entangled en Ripples werkte uitstekend in deze setting, evenals Home By The Sea, een ander hoogtepunt. Door de compacte zaal en intieme sfeer was er direct contact tussen band en publiek mogelijk waar podiumdier Wilson goed gebruik van maakte. Hij had in elk geval meer dan oog voor het vrouwelijk schoon in het publiek.

Wilson had succes met zijn Gabriel nummers, het verrassende In Your Eyes was voor mij een ander hoogtepuntje. Zijn bariton stem leent zich ook meer voor de vertolking van de songs van de eerste Genesis-zanger. Des te meer verrassend is de keuze voor Phil Collins’ Another Day in Paradise, gerekend naar de reactie van het publiek het meest succesvolle nummer, uit volle borst meegezongen. Het minst proggy nummer heeft het meeste succes, zegt toch iets over het publiek. Interessant, laat ik het daar maar op houden. De band beëindigde de show rond middernacht, inclusief de pauze van zo’n twintig minuten werd er ruim twee uur optreden. Wederom een prima concert van een goed bij stem zijnde Wilson en zijn solide en hechte band.

Verslag en Foto’s: Alex Driessen