Wilson, RayAlbum

Dat is snel. Een jaar na zijn eerste soloalbum “Change” (2003) komt Ray Wilson al met een opvolger en ik zou m’n bedenkingen daar bij hebben als ik niet zo onder de indruk zou zijn geweest van zijn op “Change” aan de dag gelegde kwaliteiten als singer / songwriter. Met zijn tweede soloschijf, “The Next Best Thing” genaamd, gaat Wilson moeiteloos verder waar hij met “Change” gebleven is. Met deze cd lijkt hij definitief een streep te hebben gezet onder zijn Genesis-verleden (1996-1998). Hoe goed hij daar ook zong, ik kreeg er toch een beetje het Henny Huisman-gevoel van. “The Next Best Thing” echter, is zo Ray Wilson als het maar kan. Hij zingt vol overgave en in die hartstochtelijke benadering zit de kracht van dit album.

De cd gaat van start met These Are The Changes, tevens de eerste single van dit album. Een toespraak van George W. Bush met betrekking tot de gebeurtenissen op elf september opent dit nummer. Onder afwisseling van akoestische gitaar, toetsen en die ontzagwekkende, fluwelen stem van Wilson volgen nog vier presidenten die zaken hebben te vertellen die de wereld hebben doen veranderen, zoals bijvoorbeeld het einde van de Tweede Wereldoorlog.

Ondanks het feit dat The Actor het enige autobiografische nummer van de plaat is zou je zweren dat ze dat allemaal zijn. Dit nummer verhaalt over Wilson’s gevoel tijdens zijn laatste optreden met Genesis. Tussen twee passages in met akoestische gitaargetokkel en sfeervolle toetsenklanken, bevindt zich zo’n heerlijk mid-tempostuk waarbij het goed toeven is.

In Magic Train noemt Wilson het leven een achtbaan van emoties en deze vergelijking gaat dan ook precies op voor de twaalf nummers alhier. De sfeer is hoofdzakelijk ingetogen, neem bijvoorbeeld de pianoballad Sometimes of het intieme, door percussie voortgestuwde Alone. Maar hij ontbrandt toch ook met bruisende rock in Inside (inderdaad een nieuwe versie van zijn hit uit 1994 met Stiltskin) en Pumpkinhead. Tevens laat hij het vuur in een aantal nummers flink oplaaien met enkele fonkelende passages. Het intens gezongen How High wordt alsmaar voller, maar het explodeert niet echt. Dat gebeurt wel een nummer later in The Fool In Me waar een wulpse trompet de inleiding vormt voor een later te verschijnen, ontladende, kort-maar-krachtige gitaarsolo.

Adolescent Breakdown is, evenals Inside, een opnieuw opgenomen versie van een eerder verschenen nummer. Ditmaal betreft het een prachtig liedje van de band Cut, welke hij na z’n Genesisavontuur samen met zijn broer Steve in het leven riep. Broer Steve is trouwens net als achtergrondzangeres Amanda Lyon en drummer Nir Z hier ook weer van de partij. Alhoewel “The Next Best Thing” erg gitaargericht is, is de inkleuring van toetsenist Irvin Dugnid beslist geen gatenvullerij. De man is functioneel fantastisch. Het pianospel in Adolescent Breakdown en Ever The Reason is prachtig, het orgel in Magic Train heerlijk en het instrumentale titelnummer waar dit album mee afsluit is zeer bijzonder.

“The Next Best Thing” is een geweldige opvolger van “Change” die wat mij betreft z’n voorganger dan ook overklast. Op dit schijfje heeft Ray Wilson de melancholie weten te behouden en er een wat harder randje, een wat scherpere bite aan toegevoegd. Hij toont er meer z’n eigen gezicht en dat zal velen bevallen.

Dick van der Heijde