Wilson, RayAlbum

Voor ons als progliefhebbers blijft Ray Wilson met name verbonden met “Calling All Stations”, het laatste studioalbum van Genesis uit alweer 1997.

Na zijn gedwongen vertrek uit deze band heeft Wilson een aantal sterke en solide soloplaten gemaakt. Zijn connectie met Genesis heeft hij blijven uitventen door live het werk van deze band te blijven brengen, al dan niet in combinatie met eigen materiaal. Ik heb eerlijk gezegd even getwijfeld om de Genesis historie niet direct op te rakelen, maar op de een of andere meer ontkwam ik er toch niet aan. Ook niet na het luisteren naar Wilsons nieuwe plaat “The Weight Of Man”. Nir Z, die een aantal nummers heeft gedrumd op “Calling All Stations”, doet dat ook op deze plaat. Plus, Wilsons muziek zit ergens tussen klassieke singer-songwriter muziek, “Calling All Stations”, Pink Floyd ten tijde van “The Division Bell” en het recente werk van The Pineapple Thief in.

Ray Wilson is in de eerste plaats een eerste klas songsmid. Op dit album staan tien sterke songs die in de meeste gevallen wat donker, melancholiek en reflectief van aard zijn. Plus, en dat is een kwestie van smaak dat geef ik toe, de prachtige hese stem van Wilson. Hij heeft een stemgeluid dat op de een of andere manier mij direct pakt, op mijn golflengte zit. En dat gezegd hebbende, Wilsons muziek raakt mij.

Het openingsnummer You Could Have Been Someone geeft direct al een goede indruk van wat je kunt verwachten. Toen ik een goede vriend attendeerde op dit album en hem dit nummer stuurde, waren twee woorden die bleven haken ‘luisterliedje’ en ‘wijsheid’. Laat één ding duidelijk zijn: “The Weight Of Man” komt pas goed tot z’n recht als je er geconcentreerd naar luistert. De muziek is, zoals ik dat graag noem, verraderlijk toegankelijk.

De plaat ontbolstert zich pas echt met de prachtnummers Amelia, The Weight Of Man en The Last Laugh. Wie houdt van songgerichte prog en popinvloeden niet schuwt, heeft aan deze nummers echt een waar feestje. De invloeden van de late Pink Floyd zijn niet van de lucht, zoals dat ook bij het al genoemde The Pineapple Thief is. Maar ik vind, en nogmaals dat is persoonlijk, dat Ray Wilson een nog diepere laag aanboort. Ook mooi vind ik het ‘kleine liedje’ Almost Famous, waar Wilson zijn singer-songerwriter kant wat meer laat zien.

Symptomatic herinnert weer aan “Calling All Stations” en ik vind het een geweldige song. De emotie spat er vanaf. Cold Like Stone is dan weer een singer-songwriter song. Het album eindigt met een cover van The Beatles, Golden Slumbers. Mooi hoor, maar Wilson heeft meer dan genoeg in zijn mars om niet van covers van wie dan ook afhankelijk te zijn.

Met “The Weight Of Man” heeft Ray Wilson een plaat gemaakt die donker, introspectief, emotievol en doorleefd is. En er staat geen noot teveel op. Heeft hij iets meer dan drie minuten nodig voor een song is dat goed, heeft Ray er bijna zeven nodig is dat ook oké; alles staat in dienst van het liedje. Dit is echt zo’n album waarbij je blij bent dat er een repeatknop bestaat.

Slotsom: indrukwekkende plaat van deze Schot, die wederom bewijst dat hij beklijvende nummers kan schrijven. Bovendien is “The Weight Of Man” een plaat die bij elke luisterbeurt beter wordt en meer van zijn schoonheid prijsgeeft. Zeer sterke plaat van Wilson.